یادداشت
تعداد بازدید : 9
عاشورایی بمانیم!
نویسنده : غلامرضا بنی اسدی
عاشورایی بمانیم. این را اول به خود می گویم و بعد به جناب شما و حضرت ایشان. خطاب به همه تکرار می کنم عاشورایی بمانیم، یعنی با همان فرهنگ متعالی حسینی، همه روزها مان را جهت دهیم .
شکر نعمت حسین و عاشورای ابا عبدا... و مجالس
« اقامه» عزای حجت خدا این است که در سبک زندگی امام خویش، سلوک کنیم و مروت ورزیم و « مرام» بسازیم. روی کلیدواژه«اقامه» و « مرام» تاکید دارم.
عزای حسین، مثل نماز باید اقامه شود تا بستر بدی ها جمع و زمینه زیبایی ها فراهم شود .
اگر درباره نماز به « تنهی عن الفحشاء والمنکر» معتقدیم بر اساس طراحی خداوندی که قرآن هم بدان تصریح دارد، معتقدیم اقامه عزا و احیای امر سید الشهدا علیه السلام نیز« تنهی عن الفحشاء والمنکر» است.
از زشتی در همه ابعاد و منکر در همه شقوق، باز می دارد و به سوی زیبایی در همه ساحت ها و حقیقت و معروف در همه زمینه ها فرا می خواند.
تاکید « ...و انی لم اخرج اشرا و لابطرا ولا مفسدا ولاظالما انما خرجت لطلب الاصلاح فی امه جدی ارید ان آمربالمعروف وانهی عن المنکر واسیر بسیره جدی وابی.....» از حنجره مقدس اباعبدا... ،مبین راه و هدف امام است که باید راه و هدف امت هم باشد که اگر چنین نشد عملا رابطه « امت- امامت» محقق نمی شود حتی اگر به اندازه همه اقیانوس ها از چشم هر کدام مان، نه اشک ، که خون، جاری شود.
اقامه عزا باید به « احیای امر امامت» ارتقا یابد. راه تعالی معنوی و پیشرفت انسانی هم همین است. اگر به واقع خواهان حسین علیه السلام و راهش هستیم، کربلا جای دوری نیست، همین نزدیکی است، درون خود ما و در جامعه ما و در روش زندگی و محیط زیست ما.
به واقع ما هر کدام یک کربلا در دل خویش داریم. در این معرکه باید به عمل نشان دهیم که کیستیم و نام ما را باید در کدام فهرست، بنویسند.
حساس باشیم که ریزه کاری ها ،که به حساب هم نمی آوریم گاه می تواند کار را چنان خراب کند که ما را از سپاه حق به سوی لشکر باطل بکشاند.
از طرف دیگر هم می تواند افراد را از لشکر یزید به سربازی و حتی سرداری حسین(ع) بکشاند. حر، آن سردار بزرگ، ثابت کرد می توان از منتهی الیه باطل به اول لشکر حق رسید.راز این تعالی را من در ادب این بزرگوار به ساحت آسمانی حضرت زهرا علیها سلام می دانم که بعد از شنیدن « ثکلتک امک یاحر!» که از حضرت حسین علیه السلام شنید به عظمت نام فاطمه سلام ا... علیها ادب ورزید که؛ اگر هر عربی اسم مادرم را می برد جوابش را نمی دادم اما مادر تو فاطمه علیها سلام است و.... همین ادب هم او را به اجابت شهادت رساند. بی ادبان اما راه به درگاه حسین علیه السلام ندارند حتی اگر از مکه تا کربلا هم آمده باشند.
آخر رفتند که شان ماندن نیافتند. حالا هم قصه همان است؛ آنان که سلوک ولایتی دارند می مانند در روزگاری که از مردان شعار، صدایی هم برنمی خیزد. آنان که سلوک حسینی دارند، آیه به آیه قرآن را به زندگی در می آورند و به هر خوانش، جهانی نو می سازند. آنانی که شکرانه فرصت عزای حسین علیه السلام را دارند، به خشکسالی معنوی مبتلا نمی شوند که محرم برای تمشیت یک سال شان کافی است. ما هم باید چنین باشیم و چنان فرصت را غنیمت بدانیم و بداریم که دیگر به قبل از محرم برنگردیم بلکه گامی به پیش برداریم که حق همراهی با مولا در عزای محرم نیز همین است. عاشورایی ماندن هم همین معنا را می دهد، خوب شدن و خوب ماندن و به سمت اوج ره پیمودن.
چنین باشیم تا در فهرستی که سر سلسله اش جناب حر است برای ما هم جا بگذارند تا اولین شهید حمایت از حسین ایمان خویش باشیم.....