اختلال «خود زشت انگاری» دارید؟!
افراد مبتلا به اختلال خود زشت انگاری همواره مشغول بررسی و نقد ظاهر خود هستند. آنها همیشه به نقصهایی در ظاهر خود فکر میکنند که خانواده و دوستانشان به آن چندان اهمیتی نمی دهند یا حتی معتقدند به طورکلی وجود ندارند.
برخلاف تصور رایج این اختلال مختص به جنسیت خاصی نیست و مردان و زنان هر دو به این اختلال دچار می شوند.
از نظر روان شناسی، این بیماران احساس عزت نفس پایینی دارند و دچار خود بیزاری هستند.
افراد مبتلا به اختلال خود زشت انگاری هر روز ساعت های زیادی را صرف فکر کردن درباره نقص های واقعی خود یا عیوبی می کنند که فقط در تصور آن هاست. این اختلال نوعی وسواس است که موجب می شود فرد مبتلا ساعت های زیادی را در مقابل آینه یا در حال بررسی عکس های خودش سپری کند. افراد مبتلا به اختلال خود زشت انگاری، دچار وسواسی هستند که می تواند به شکل ذهنی یا فیزیکی باشد. این اشخاص همیشه اطرافیان شان را بررسی و خود را با دیگران مقایسه می کنند.
اگر چنین شخصی در بین اطرافیان شما وجود داشته باشد، بارها و بارها به او می گویید که چاق یا بینی اش زشت نیست اما او باز هم قادر نیست واقعیت را ببیند. وسواس این افراد در مورد نقص های بدنشان تأثیر زیادی روی روابط آن ها می گذارد چون نگرانند دیگران آن ها را قضاوت کنند بنابراین از صمیمی شدن پرهیز می کنند چون می ترسند شریک عاطفی شان آن ها را پس بزند.
عمل های زیبایی مانند جراحی زیبایی بینی، تزریق بوتاکس و... از نشانه های شایع این اختلال است . این جراحی ها باعث وخامت بیشتر علایم اختلال خود زشت انگاری می شوند و حتی سلامتی شخص در اثر افراط در جراحی به خطر می افتد.
نشانه های اختلال خود زشت انگاری به قدری پر رنگ هستند که گاه بر زندگی خانوادگی، تحصیلی و کاری شخص نیز تأثیر می گذارند.
مشغولیت مداوم ذهنی درباره نقص هایی که فقط در تصور شخص هستند، توانایی او را برای تمرکز روی مسائل دیگر مختل می کند و باعث می شود فرد نتواند به طور کامل به فعالیت های روزانه اش بپردازد. در این صورت زمان آن رسیده که شخص درمان شود.
از نظر روان شناختی، درمان این اختلال به شیوه رفتار درمانی شناختی انجام می شود. در این روش فرد آموزش می بیند تا عوامل محرک اختلال خود زشت انگاری را تشخیص دهد و افکار منفی خود را تبدیل به افکاری مثبت کند.