تبیان - چرا زوجین در برقراری رابطه کلامی مسالمت آمیز موفق نمیشوند و بیشتر همسرانی که میبینیم، یا رابطهای تنشزا با هم دارند، یا به جایی رسیدهاند که قطع رابطه و پرهیز از همکلامی، میتواند برایشان بهتر باشد؟
الگوی ارتباطی قطع رابطه: گاهی بسیاری از زوجین در گذر زمان و در حرکت به سمت روزمرگی، ارتباطشان و نوع گفتوگوی شان مختصر و محدود به بیان کلماتی کوتاه و در حد نیاز می شود. عباراتی مثل چطوری؟، چیزی نیاز داری؟، من می تونم کمکت کنم؟ این نوع رابطه را می توان به گونهای قطع رابطه نامید.
الگوی ارتباطی تنشزا: در این نوع رابطه تنش و ناتوانی در برقراری رابطه سالم بسیار دیده میشود و زوجین مدام در حال نزاع و کشمکش هستند.
الگوی رابطه مسالمتآمیز: در این رابطه زوجین یاد گرفتهاند که نیازهای خود را بهگونهای سالم و مؤثر بیان کنند و از نوع رابطهشان احساس رضایت داشته باشند .زبان زندگی، به نوع سوم رابطه نزدیک است و زمانی محقق می شود که زوجین بدانند در مسیر ازدواج هم به خواستهها و نیازهای خود دقت کنند و هم نیازهای همسرشان را مدنظر قرار دهند .
این که چرا زوجین در برقراری این نوع رابطه موفق نمیشوند به چهار عامل اشاره می شود.
*قضاوت اخلاقی: زمانی که زوجین افکار، رفتار و اعمال همدیگر را مورد قضاوت ارزشی قرار میدهند و مثلاً میگویند این رفتار تو زشت است یا این فکر تو بد و ناپسند است، در این زمان زوجین فراموش میکنند که آن چه برای آنها ناپسند است ممکن است مورد پسند همسرشان باشد و در واقع زوجین با متر خود به اندازه گیری سلایق و علایق همسرشان میپردازند و آنها را قضاوت میکنند.
*انکار مسئولیت افکار و اعمال: دومین عاملی که سبب میشود زوجین رابطه مسالمتآمیزی با خود نداشته باشند، نداشتن مسئولیتپذیری و نپذیرفتن رفتارهای خود است. در این صورت، ممکن است از این عبارات استفاده کنند «تو باعث شدی من این رفتار رو با تو داشته باشم»، گاهی زوجین در ارتباط با یکدیگر از برخی برخوردهای فیزیکی و کلامی استفاده میکنند و خیلی حق به جانب میگویند من این نوع رفتارهای خشن و تند را دوست ندارم، ولی تو کاری انجام میدهی که مرا مجبور به این رفتارها میکنی در حالیکه تئوری انتخاب معتقد است ما در تمام شرایط زندگی، مسئول رفتارهای خودمان هستیم.
*مقایسه: سومین عاملی که در برقراری ارتباط مؤثر ایجاد مشکل می کند مقایسه کردن و به رخ کشیدن خصوصیات دیگری در مقابل همسر است. به سبب ناکارآمد بودن این رفتار، نتیجه مطلوب حاصل نمیشود؛ زیرا بهترین حالت ایجاد رابطه سالم، پذیرش غیرمشروط و بیقید و شرط همسر است.
*تقاضای طلبکارانه: زن و شوهرها خیلی اوقات درخواستهای منطقی از هم و فقط قصد بیان نیازهای اساسیشان را دارند، اما آنها با لحنی آمرانه و طلبکارانه بیان میکنند که چون طرف مقابل احساس تحقیرشدگی میکند؛ به آن گوش نمیدهد و خود را نسبت به آن بیتفاوت نشان میدهند. همسران در این صورت مقاومت کرده و این خود سبب شروع بحث و مشاجره می شود.
نیازهای معقول همسر تنها با لحنی طلبکارانه، پرتوقعی و زیادهخواهی برداشت میشود.
حواسمان باشد که همان طور که ما نیاز به قدرت داریم، طرف مقابلمان هم نیاز به قدرت دارد و اگر با تقاضاهای طلبکارانه ما روبه رو شود، نیاز به قدرتش خدشهدار و مانعی می شود در مقابل ارتباط مسالمتآمیز .