حسینی
زمین فوتبال خاکی «آرگینی» نامی است که همه فوتبالیست های بیرجندی به ویژه آن ها که بالای 30 سال سن دارند با آن آشنا هستند، زمینی که امروز در حاشیه بولوار شهید صیاد شیرازی قرار دارد ولی از چند سال قبل و با تصمیم شهرداری از حالت ورزشی خارج شده است.
«ابراهیم آرگینی»، پیش کسوتی که امروز در آستانه 60 سالگی قرار دارد یک ویژگی را هنوز از دست نداده است، آن هم دغدغه ورزشکاران و مشکلات آن هاست.
جوانی که در خانواده ای مذهبی در کنار تپه های خاکی خیابان 17 شهریور به دنیا آمد و با زحمت زیاد و با تشویق دیگر دوستانش بخشی از تپه ای ناهموار را تبدیل به یک زمین خاکی کرد که بیشتر فوتبالیست های بیرجند آغاز فعالیت خود را از آن جا بیان می کنند. او با آن که حالا در جایی دیگر و دور از آن تپه های خاکی زندگی می کند ولی هنوز (خاکی بودن) را از دست نداده است.
او از احساس بدش می گوید، هنگامی که پیکر آن زمین را که همه با نام او می شناسند، چاک چاک می بیند. او نگران نوجوانان محرومی است که از فراز تپه های خاکی با حسرت آن را می نگرند.
آغاز کار با 100 تومان
«آرگینی» متولد 1333 در محله 17 شهریور بیرجند و بازنشسته اداره آموزش و پرورش است که از زمان دانش آموزی فعالیت خود را در رشته فوتبال و دو آغاز کرد. او در 14 سالگی با دیدن تپه های ناهموار کنار خانه اش به این فکر می افتد که مکانی برای نوجوانان محرومی مانند خودش که جا و مکانی برای گذران اوقات فراغت ندارند، فراهم کند.
او با یادآوری آن روزها می گوید: اولین کار ما این بود که با جمع کردن نوجوانان محل به جان این زمین بیفتیم. قرار شد هر کس که می خواهد از این زمین بهره مند شود، حداقل روزی پنج حلب خاک از نقاط مرتفع جمع کند و در گودی ها بریزد تا زمین کمی به حالت مسطح درآید. سال 1352 با همکاری مدیر وقت مدرسه راهنمایی «تدین» (شهید مدرس فعلی) 137 تومان جمع آوری کردیم و به همت استوار «خلیلی» که پس از انقلاب سرهنگ راهنمایی و رانندگی شد، یک تراکتور را با 100 تومان اجاره کردیم تا یک روز از صبح تا غروب روی زمین کار کند و...
«آرگینی» به انجام یک دیدار دوستانه با تیم شرکت جاده سازی ایتالیایی مقیم بیرجند در سال 54 اشاره می کند و می گوید: در ابتدا ما در زمین خاکی آن ها که در خیابان شهید غفاری بود با هم دیدار کردیم و قرار شد یکشنبه بعد که روز تعطیلی آن ها بود بازی در زمین ما برگزار شود ولی وقتی آن ها به زمین ما آمدند، رئیس شرکت که از شهر میلان بود، گفت: زمین شما خیلی خراب است و من خیلی ناراحت شدم.
وقتی رئیس شرکت علت را پرسید مترجم او که همسایه ما بود به او گفت که این ها از این که مکان مناسبی برای میزبانی ندارند خیلی ناراحت شدند. چند روز بعد به دستور رئیس شرکت، لودر و بولدوزر به زمین آمدند و به مدت یک هفته روی آن کار کردند و...
استقبال جوانان از زمین خاکی
او درباره استقبال جوان ها از این محل اظهار میکند: در اولین گام ما با 15 نفر کار را شروع کردیم ولی به تدریج استقبال بیشتر شد و بعدها ما به جایی رسیدیم که در هر رده سنی دو تیم داشتیم که در مجموع حدود 85 نفر در مجموعه ما حضور داشتند که بیشتر آن ها بعدها جزو بازیکنان موثر فوتبال بیرجند شدند. وی با بیان این که اولین تیم رسمی بیرجند در سال 1352 تشکیل شد، می افزاید: از کسانی که در آن تیم بودند می توان به بسیاری از پیشکسوتان امروز مانند عباس شبانی، مهندس قربانی، مهندس ایزدی، دکتر مقری و مرحوم احمدی که حامی مالی تیم هم بود، اشاره کرد ولی پس از پیروزی انقلاب اسلامی رشد خوبی در تیم های فوتبال شهر داشتیم و حدود 10 باشگاه مانند ابومسلم، فرهنگ، هدف، شاهین، دارایی، استقلال و ... در شهر فعال شده بود که سبب پیشرفت فوتبال بیرجند شد و جالب آن که بیشتر این باشگاه ها دارای دو تیم «الف» و «ب» بودند.
6 سال قهرمانی پیاپی در بیرجند
به گفته «آرگینی»، تیم استقلال بیرجند که او هدایت آن را بر عهده داشت، در سال های 62 تا 68 هر سال عنوان قهرمانی مسابقات شهرستان بیرجند را که با شور خاصی برگزار می شد، به دست میآورد.
وی میافزاید: از سال 69 تیم ما زیر پوشش جمعیت هلال احمر رفت و با این تیم تا سال 76 دو بار قهرمان مسابقات جنوب خراسان شدیم و در مسابقات شهروند که با حضور 96 تیم برگزار شد، عنوان نایب قهرمانی را کسب کردیم.
مرد پشت پرده فوتبال ساحلی
اما او در موفقیت تیم فوتبال ساحلی در سال 87 که عنوان چهارم کشور را کسب کرد هم نقش بسزایی داشت، هر چند او مانند همیشه کمتر در معرض دید بود.
«آرگینی» در آن زمان مسئولیت سرپرستی تیم استان را بر عهده داشت، شاید کمتر کسی میدانست که او با وسیله شخصی همیشه و همه وقت در خدمت تیم بود. او هنگام برگزاری لیگ برتر با خودروی خود همراه با تعدادی از اعضای تیم به بوشهر، اصفهان و یزد و چند بار برای جابه جایی بازیکنان به سرایان رفت، هنگام برگزاری مسابقات کارهای بسیاری انجام می داد و... اما با همه این ها، ناراحتی او درباره فوتبال ساحلی این نیست که از قرارداد دو میلیون تومانی اش فقط یک میلیون تومان را که هزینه های وسیله شخصی اش هم نمی شود دریافت کرده است. آری غصه های او بزرگ تر از این هاست.همه افسوس او به این دلیل است که ضعف مدیریت و نبود بودجه سبب شد در یک رشته هم که در لیگ برتر دارای نماینده بودیم به راحتی آن را از دست بدهیم. او هنوز این سوال را در ذهن دارد که چطور یک استان با این همه سازمان، مسئول و شرکت های اقتصادی نتوانست از عهده هزینه های 40 میلیون تومانی یک تیم فوتبال ساحلی آن هم در لیگ برتر برآید؟
قول هایی که عملی نشد
وقتی احساسش را در زمان عبور از کنار آن زمین خاکی معروف به «آرگینی» می پرسم، می گوید: مسلم است که خیلی ناراحت می شوم چون به یاد زحمت هایی که همه بچه های محروم کشیدند می افتم و به جوانانی فکر می کنم که خطرهای زیادی در کمین آن هاست و حالا باید از بالای تپه ها نظاره گر شرایط این زمین باشند.
وی می افزاید: چند سال قبل از شورای شهر، شهرداری، معاون استاندار و...دعوت کردیم، آن ها هم آمدند و قرار شد با همکاری آموزش و پرورش، اداره ورزش و جوانان و شهرداری یک مجموعه ورزشی در این زمین احداث شود حتی کلنگ زنی هم کردند که من یکی از کلنگ زنان بودم ولی نمی دانم چه شرایطی پیش آمد که عملی نشد.
عمری که به آن افتخار می کنم
«آرگینی» درباره عمری که صرف ورزش کرده است، می گوید: به این که بخش مهمی از عمرم را در راه دوری جوانان از معضلات اجتماعی و جذب آن ها به ورزش گذراندم نه فقط راضی هستم بلکه به آن افتخار هم می کنم.وی مهم ترین مشکل ورزش را نبود بودجه می داند و از مسئولان از جمله استاندار، شهرداری، سازمان های مختلف، افراد خیر و همه افراد می خواهد به کمک ورزش بیایند.