همه می خواهند که به طواف حرم یار بیایند و دخیل پنجره فولاد شوند تا گره از کارشان گشاده و دل های بی قرارشان آرام شود و آن جا همان بارگاه ملکوتی شاه خراسان است که همه رنج سفر را بر خود هموار می کنند تا برای ساعت هایی هم که شده است مهمان خورشید خراسان باشند.
رفتن به مشهد و پابوس شاه خراسان آخرین منزل کاروان عزاداران حسینی و رضوی است، در ماه های محرم و صفر کاروانیان دل را به ضریح امام رضا(ع) گره می زنند و به آب دیده می شویند تا با پا گذاشتن به سرزمین خورشید و سیراب شدن از چشمه جوشان شاه خراسان؛ به پایان برند محرم و صفر را.
هفت سال است که کاروان شهدای روستای چاهک موسویه قاینات با بنیانگذاری کاروان پیاده، راهی سرزمین عشق می شوند تا به پابوس علی بن موسی الرضا(ع) در سالروز شهادتش بروند و یک روز قبل از سالروز شهادت آن حضرت مهمان بارگاه رضوی باشند.
هر کسی در دل با نیتی و هدفی پا به جاده گذاشته است، به هیچ وجه هم نمی توان خستگی را در چشمان آن ها دید، همه نوجوان و جوان هستند، تنها یکی دو مرد میان سال در بین آن ها به چشم می خورد که بیشتر از 50 سال سن دارند.
برخی از آن ها هر چند ظاهری به طور کامل امروزی دارند و سر و صورت را به مد روز آراسته اما با دلی پاک و بی ریا قدم در جاده دلدادگی و عشق به امام رضا(ع) گذاشته اند. از روز سه شنبه به همراه کاروانیان دیگر پا در رکاب نهاده اند تا یک روز قبل از سالروز شهادت امام رضا (ع) در مشهد باشند و از نزدیک به آقا علی بن موسی الرضا(ع) سلام و عرض ادب کنند و سر تعظیم بر آستانش فرود آورند که یک بار دیگر توفیق نصیب آن ها شد تا پیاده به دیدارش آیند. برخی در همه این سال ها همراه کاروان بودند و بعضی سال اولی بودند به ویژه «علی الهیاری» که 16 سال داشت و کوچک ترین فرد کاروان بود.
او را عشق به آقا امام رضا(ع) به همراهی با این کاروان کشانده بود و می گفت: وقتی عشق به آقا باشد از این جا تا مشهد که سهل است، تا آخر دنیا را هم پیاده می روم.
به گفته وی او نه تنها امسال بلکه سال های دیگر هم اگر توفیقی حاصل شود همراه کاروان خواهد بود.
«محمد وظیفه دوست» که پنج سال است این کاروان را همراهی می کند نیتش این است که تا هر زمان توان داشته باشد پیاده به دیدار امام رضا(ع) برود.
به گفته او وقتی نیت و هدف تنها رسیدن به عشق یعنی امام رضا(ع) باشد، رنج سفر را بر خود هموار می کنی و سرما و گرما نمی شناسی تا همراه کاروانیان باشی. چند کیلومتری باید با آن ها همقدم شوی و پا در جاده ای بگذاری که دل راهبر و راهنماست. این جاست که پاها از دل راهبری و راهنمایی می گیرد و تو را به پیش می برد.
عده ای عقب مانده اند و برخی از بقیه جلوترند، اما همه رو به سوی امام رضا(ع) می روند و قرار است بعضی در قاین، گناباد و تربت حیدریه به کاروانیان بپیوندند تا به تپه سلام که رسیدند همه با هم به آقا سلام دهند. هنوز به منزل دوم نرسیدند و قرار است تا میعادگاه عشق در 14 منزل توقف داشته باشند.
آن طور که «رمضانی» مسئول کاروان شهدای چاهک موسویه می گوید: از ابتدای آبان این گروه راه افتاده و تا 14 روز دیگر نیز در مسیر است و یک روز قبل از سالروز شهادت امام رضا (ع) به مشهد می رسد.
برخی از کاروانیان پیاده از دیروز راه افتاده اند و بعضی از فردا راه می افتند و برخی قرار است با اتوبوس اما دسته جمعی و هیئتی به هیئت بزرگ عزاداران رضوی در مشهد مقدس از سراسر ایران بپیوندند تا پایان ماه های عزا یعنی محرم و صفر را در مشهدالرضا(ع) سپری کنند زیرا بیشتر هیئت های عزاداران حسینی ماه های عزا را در مشهد الرضا(ع) و بارگاه ملکوتی شاه خراسان به پایان می برند.
دل به همراه این کاروانیان تا مشهد می رود اما جسم برمی گردد زیرا همه را توفیق حضور و همراهی با کاروانیان پیاده نیست و تنها باید غبطه خورد به آن هایی که فرمان از دل می گیرند و رو به سوی قبله مشهد نهاده اند. تنها می توان گفت این جاماندگان از حضور در مشهد الرضا(ع) را هم از یاد نبرند؛ آن هنگام که در مقابل گنبد و بارگاه شاه خراسان می ایستند و زلال اشک از دریای چشمانشان بر گونه هایشان جاری می شود، می گویند السلام علیک یا علی بن موسی الرضا(ع).