فرخ نژاد- حال وخیم واحدهای تولیدی در شهرک ها و نواحی صنعتی استان سبب شده است در بیشتر این پایانه های تولیدی که می توان از آن ها به عنوان نبض اقتصادی هر نقطه ای یاد کرد، صدای تولید رو به خاموشی رود و به جای این که دم و بازدم کارخانه ها را در شهرک ها و نواحی صنعتی به نظاره بنشینی و خرسند باشی، از این که قلب اقتصادی آن منطقه می تپد با قفل های آویز بر در و تبدیل شدن واحدهای تولیدی به انبار، از کار به بیکار شدن کارگران، تقلیل ظرفیت تولید کارخانه ها و ... مواجه شوی.
سوال این است که چرا باید صاحب یک واحد تولیدی که دارایی و زندگی اش را برای احداث واحدی گذاشته است مجبور باشد قفل تعطیلی بر در آن بزند؟ وقتی پای صحبت و درد دل صاحبان واحدهای تولیدی می نشینی دادشان از مالیات هایی است که از آن ها طلب می شود، هزینه های بالای تامین اجتماعی، اقساط و دیرکرد وام های بانک ها و ...
در این سال ها مسئولان و متولیان امر بارها و بارها فریاد حمایت از تولید را آن هم با برگزاری کارگروه های تسهیل و رفع موانع تولید، پرداخت تسهیلات از منابع مختلف، رایزنی با بانک ها، تامین اجتماعی و دارایی برای تعویق هزینه ها و ... سر داده اند اما پرسشی که همچنان در اذهان صنعت گران باقی مانده، این است که چرا باز هم شرایط چنین است و باید شاهد زندانی بودن برخی صاحبان واحدهای تولیدی، کار کردن پشت درهای بسته، چوب حراج زدن بانک ها به سرمایه صاحبان تولیدی، از کار بیکار شدن عده زیادی کارگر و ... باشند؟
گاهی وقت ها مسئولان آمار و ارقام بسیاری از حمایت ها ارائه می دهند اما وقتی با صاحبان این واحدها همکلام می شوی بیشتر این حمایت ها فقط در گفتار است و درد و رنج آن ها همچنان باقی است.هر چند به گفته برخی از مسئولان آن چه در راس رکود واحدهای تولیدی و تعطیلی آن ها قرار دارد مدیریت نادرست صاحبان واحدی تولیدی، نداشتن سرمایه در گردش و ... است اما باید از آن ها پرسید شما برای حمایت از تولید؛ آن هم در استانی که اگر مجموعه محرومیت های آن را در مقابل داشته ها و توانمندی هایش قرار دهیم در بسیاری از موارد محرومیت بر توانمندی ها میچربد چه کرده اید؟ فقط به ارائه آماری بسنده می شود.