قاسمی - تاریخ که از آغاز محرمی دیگر و تاسوعا و عاشورا خبر داد مشتاقانش را شوری دیگر گرفت، شوری حسینی که آتش در دل عاشقان حسین (ع) بر پا کرد. دسته دسته آمدند تا زیر علم، مشق عشق حسین (ع) کنند و فریاد لبیک یا حسین (ع) برآورند. آمدند تا ندای «هل من ناصر ینصرنی » فرزند علی (ع) و زهرا (س ) بی پاسخ نماند. اگر چه آن روزها نبودند تا پشت سرش نماز شهادت اقامه کنند اما برای همیشه تاریخ، تاسوعا و عاشورا در عزایش ناله از دل، سر می دهند و روضه علی اصغر (ع) و علی اکبر (ع) را مایه آرامش جان می کنند و ...
بعد از گذشت قرن ها از روز خونین نینوا دوباره هر یک از عزاداران حسینی گوشه ای از پرچم عزای حسین (ع) را توتیای چشم کردند تا سهمی از ثواب سفره عزای او هر چند ناچیز داشته باشد، دست ها را بالا بردند و بر سینه فرو آوردند تا نوری از عنایت و توجه آقای خود برگیرند، زنجیرها بر آستان آسمان گره خوردند تا حلقه وصل شوند. عزادارانش در شوری عظیم دهان را به گفتن یا حسین (ع) خوشبو و نامش را بر لب جاری کردند تا با او پیمان بندند و بگویند علم حسین (ع) هیچ گاه بر زمین نخواهد ماند و عاشورا زنده می ماند حتی اگر هزاران سال از روز واقعه گذشته باشد.