پورغزنین
برخی از آن ها آن قدر زنگار روزگار رخسارشان را فرسوده است که گویا به آثار باستانی می مانند چرا که بیش از سه دهه از شروع عملیات اجرایی آن ها می گذرد اما هنوز مردم بشرویه طعم بهره مندی از آن ها را نچشیده و دیگر از وعده و وعیدهای بسیار مسئولان نیز برای تکمیل و بهره برداری از این پروژه های پیر و فرسوده خسته شده اند.
به گزارش«خراسان جنوبی» در هر گوشه و کناری از بشرویه می توان این اسکلت ها و ساختمان های ناتمام را دید که برخی بین 20 تا 95 درصد پیشرفت فیزیکی دارد که مسئولان هر روز برای تکمیل و افتتاح آن وعده جدید می دهند.پنج دولت آمدند و رفتند اما هنوز روبان بهره برداری برخی از این پروژه های ناتمام و رها شده قیچی نشده است و بعضی دیگر هم با وعده های دوساله کلنگ زنی شده است اما تاکنون 15 سال از آغازشان می گذرد و نمی توان زمانی برای افتتاح آن متصور شد.برخی از پروژه ها اگر همین امروز افتتاح شود به دلیل گذشت دو دهه از شروع آن دیگر فرسوده و پیر به حساب می آیند از این قبیل طرح های عمرانی ناتمام در بشرویه بسیار است و اگر بخواهیم به تک تک آن ها بپردازیم شاید همه صفحات روزنامه هم گنجایش آن را نداشته باشد.
پروژه های ناتمام یا چند خط و شکلهای هندسی که با پارههای آهن یا سیمان ساخته میشوند و سالها همان طور خاک میخورند، وجودشان در هر شهری عجیب نیست اما کم و کیفشان گاهی غریب است. مثل پارک بهارستان بشرویه که چندین سال است مسئولان از طرح هایی می گویند که روی کاغذ آماده و اکنون بعد از سال ها به تازگی فاز اول آن وارد مرحله اجرا شده است.
حفره سرد و خالی
یک حفره سرد و خالی در مجتمع ورزشی آزادی بشرویه که اطرافش پر از آجرها و آهن آلاتی است که حالا شکسته و به درد نخور شده اند، این همان گود زورخانه ای است که ساختش از چندسال قبل آغاز و حالا فونداسیون آن زیر تلی از خاک سال ها ناتمام رها شده است و بعید به نظر می رسد سرانجامی داشته باشد.
بیمارستان ناتمام بشرویه حکایتی غمناکتر دارد. حکایت صفهای طولانی پشت در اتاق پزشک، جادههای طولانی برای پیدا کردن یک متخصص و روزهای طولانی برای پاسخ گرفتن از آزمایشگاهها. حکایت مردان و زنانی که راههای طولانی از روستاها و شهرهای دورافتاده را تا شهر طی میکنند که باید در آن طبیب و درمان بیابند اما چیزی جز معطلی پشت در اتاقها منتظرشان نیست.
بیمارستان بشرویه که ساخت آن از سال 90 آغاز شده است و تاکنون مسئولان چندین بار قول افتتاحش را داده اند اما همچنان ناتمام است، پروژه ای که اگر سال ها پیش برای تکمیل آن پیگیری لازم انجام می شد امروز برای اتمام آن هزینه های میلیاردی نیاز نبود.
سالن ورزشی استاندارد نداریم
و اما جوانان از کمبودهای ورزشی این شهر به تنگ آمده و خودشان برای ارتقای امکانات ورزشی آستین همت بالا زده اند، آن هنگام که چمن های طبیعی بشرویه خشکید به زمین آمدند و با احیای چمن، گل کاشتند اما تا کی باید زمین چمن آن ها بدون نور، جایگاه تماشاگران و ... باشد، مگر نه این که در بشرویه حتی یک سالن ورزشی استاندارد هم نداریم! پس حق جوانان بشرویه در حوزه ورزش چه می شود؟
در کنار همه این ها استخرشنای اداره ورزش و جوانان بشرویه سال 86 کلنگ زنی شد و بعد از گذشت 13 سال هنوز 60 درصد پیشرفت فیزیکی دارد، آن هم به گفته برخی از جوانان به دلیل ارتفاع کم استخر ، استاندارد به نظر نمی رسد!
غربت گلزار شهدای گمنام
بعضی از پروژهها داستانهای متفاوتی دارد؛ همانند غربت بی مثال گلزار شهدای گمنام در بشرویه، بارها از غربت چندین ساله شهدای گمنام شهرستان گفتیم، از این که دو یادگارهشت سال دفاع مقدس وسرداران بی نشان دشت شهادت در سال 87 مهمان بشرویه شدند و با این که مردم مومن و ولایت مدار این شهرستان بهره معنوی بالایی را از امام زادگان عشق کسب می کنند ولی دل هایشان داغدار از بی سامانی گلزار مطهر این کبوتران سرخ شهادت است.
بشرویه در بن بست
از بدترین اتفاقات این است که یک شهر در بن بست جاده ای قرار بگیرد، موضوعی که مردم بشرویه هر روز و هرساعت و هر لحظه از آن می گویند اما...
اکنون این بن بست بلایی است که گردش اقتصادی بشرویه را گرفته و دانشجویان را برای سفر تحصیلی با مشکل مواجه کرده است.
به گفته مردم رئیس جمهوری وقت در دو دوره گذشته احداث جاده بشرویه - بجستان را برعهده استاندار گذاشت و ساخت جاده بشرویه به طبس از سمت خداآفرید را هم اعلام کرد به صورت ملی اجرا خواهد شد اما حالا که سالاهاست از آن وعده ها می گذرد جاده بشرویه – بجستان که فقط به تازگی مطالعات آن آغاز و جاده بشرویه به طبس از مسیرروستای خداآفرید هم که بازگشایی آن از سال 93 آغاز شده و برای 8 کیلومترآن در سال های گذشته حدود 9 میلیارد تومان هزینه شده است معلوم نیست تا چندین سال دیگر با این اعتبارات قطره چکانی به نتیجه خواهد رسید.هر چه هست این پروژه های نا تمام قسمتی از سرمایههای کشور را در خود حبس کرده و گذشت سالهای طولانی و تغییر شرایط سبب شده است برخی از این طرحها به هیچ وجه توجیهی برای اتمام نداشته باشد.