نیاز ما به آموزه های نبوت و امامت، چون نیاز به اکسیژن است. حیاتیِ حیاتی. همان طور که به هوا و اکسیژن نیاز داریم به این آموزه ها هم احتیاجی مبرم داریم. به خوانش این آموزه ها که می پردازیم به قدر متقنی در آن می رسیم چون مهر و محبت و بخشش. به اخلاقی نیکو که بن بست شکن است. به رسم الخطی برای زندگی که 14 قرن بعد از پیامبر جلیل القدر، ما را به زیستن بر مدار حضرت جمیلِ جمال، هدایت می کند. فکر می کنم اگر بخواهیم یک جامعه به ظاهر کوچک اما به معنا بزرگ بیابیم که صد در صد بر اساس مدل معرفتی حضرت رسول (ص) پرورش یافته باشد باید از همان مسجد مدینه به خانه حضرت فاطمه (ص) برویم. همان مادری که با طراحی و تعریف منهج نورانی "الجار ثم الدار" خط ایثار فردی و اجتماعی را برایمان به بزرگراهی تبدیل می کند که برای بزرگ شدن باید آن را پیمود. خطی که "طبیب نوشته ترین" است برای درمان دردهای تکثیر شده اجتماعی به ویژه در دوران ما که کرونا دارد مفاهیم را معنایی تازه می زند. این جاست که به این باور می توان تمسک جست که تربیت یافتگان مکتب نبوی باید دستگیر یکدیگر و اهل مواسات باشند. نمی توان از رسول رحمت گفت و از امام صادق (ع) نوشت اما دل به رحمت، جوان و توانا نکرد. اقامه نمازوار زندگی پشت سر پیامبر(ص) و امام صادق (ع)، ما را به این جا می رساند که یاری گران مردم باشیم و گاهی حتی بر حق خویش هم چشم بپوشیم. این سرمشق زندگی ما باید باشد تا زندگی ها به قاعده حقیقت شکل بگیرد. حالا که سخن به کلام پرورش یافته معصوم رسالت حضرت زهرا (س) رسید اجازه بدهید با جا به جایی کلمات، به برجانشینی درس وحدت در میهن هم نگاهی داشته باشیم چه در جا به جای دار و جار و مقدم شمردن همبستگی در "دار" به راهبرد وحدت می رسیم. همان وحدت حداکثری در اندیشه و روش که در خانه گوینده آن حدیث ایثارساز و جامعه پرداز می بینیم. هم به قاعده امت_ امامت و هم نظامِ هم اندیش و هم عمل چنان که در مواجهه با فقیر و یتیم و اسیر دیدیم و چنان که هرکدام سخنی گفتند و عهدی بستند همه بدان التزام و بالاتر؛ باور داشتند. ایستادن امام حسین(ع) پای عهد امام حسن(ع) نمونه آشکار وحدت در اندیشه و هدف و روش است که در مکتب پیامبر(ص) تبیین شده است. کیمیایی که در وطن مان ایران و در وطن بزرگ ترمان، جهان اسلام، بدان محتاج هستیم. به آغاز سخن برگردیم؛ به آموزه های فردی و اجتماعی رسالت و امامت محتاج هستیم بیش از نیاز انسان به آب بلکه در تراز نیاز زندگان به هوا. پس هوای هم را نیز داشته باشیم و اکسیژن زندگی هم باشیم در زمانه ای که زمین زیر پای کرونا می لرزد...