سِر سالِ ما نَو تا مِشو سِر کیسه رَ وا بَس کُنُم
هر چی که پیدا کِردِیُم خَرجِ اَتَینا بَس کُنُم
پاچینِ بُر نَاْنَی علی، تَاْمُاْنِ بُر مَمَّد وَلی
فکرِ لَچَاْکِ نَویِ بُر بَچَّوکِ لیلا بَس کُنُم
ماشی مدل پَاْیی شده، خانم اُروپَاْیی شده
سودا ژیانِ کُاْنَه رَ مُو خود تُویوتا بَس کُنُم
فردا که نو شُو سالِ مو، ای وای وَر اِقبالِ مُوْ
چُو فکرِ عیدی اصغر و عذرا و کبری' بَس کُنُم
هِجْرُوْ مِدَاْرُم روز و شَو، از غُصّه هر دم شُم دَ تَو
فکرِ سرا نَویی چِطَو بُرخَاْلَه حوّا بَس کُنُم
شکر خدا فاطی مِشو بُر خُوْ کُنَه نوروز شُو
بُر یوسفِ یَک لا قبا فِکرِ زلیخا بس کُنُم...
هَر سَاْله مِاْمُاْنُاْنِ ما کمتر نِیَن از بیست تا
تویِ سِرَاْچَی خُرْدِ خُوْ اِی هَمَّه رَ جا بَس کُنُم
بُر خرجِ مِاْمُاْنُاْنِ خُوْ، بُرِّ بلایِ جُاْنِ خُوْ
فکرِ جوالِ گندمِ از ممّداَاْباْ بَس کُنُم
قندَم نِیَاْیَه تُو سِرا مَاْگو سِرا مَاْتَم سرا
مرغ و برنج و رُاْغَه رَ یَاْجورِ پیدا بَس کُنُم ...
از بَاْبَتِ اِی عیدِ مُوْ خَم شُوْ کمرْ رَاْزیدِ مُوْ
بَاْید هُکویُم عید رَ ، اِی رْ مِثلِ جَدوا بَس کُنُم
هر جا که حرف از عید بُو، از عید نَاْتو دید بُو
اونجه مُوْ از هِجرُاْنِ او فریاد و غوغا بَس کُنُم
چَن سالِ که از دستِ عید وَر سَر زَنُاْنَاْیَه «سعید»
اِی عیدِ لاکردار رَ امسال رسوا بَس کُنُم
آهِ نِدَاْرُم تا کُنُم خود نَاْله سودا ای خدا
دردِ نِدَاْری خُوْرْ اَما از همّه حَاْشا بَس کُنُم ...
اِی عید و اِی نوروز مُوْ، اِی مَاْتَمِ هر روزِ مُوْ
خود اوقُّدَرْ شِاْرُاْنِ که هر روز معنا بَس کُنُم ...
دنیا همینِ جُاْنِ مُوْ، ای جُاْن و ای اَرْمُاْنِ مُوْ
هر چی که پیدا کِردِیُمْ خرجِ اَتینا بَس کُنُم...
سعید عندلیب