یادداشت خبرنگار
تعداد بازدید : 41
سلامت عزاداران ، اولویتی که نباید فراموش شود
نویسنده : باکمال
دومین ماه محرم را در حالی سپری می کنیم که شیوع کرونا بسیار آزار دهنده و این روزها شرایطی را در کشور حاکم کرده است که در ماه های گذشته نبود. با تغییر و جهش این ویروس روز به روز بر تعداد مبتلایان و قربانیان این بیماری مهلک افزوده می شود. این روزها در کنار درگیری گروه های مختلف جامعه با ویروس کرونا، ایام عزای شهادت سید و سرور سالار شهیدان را هم سپری می کنیم و بر این اساس مجالس و محافل عزا در کوی و برزن برپاست. امسال نیز به دلیل تهدیدهایی که از سوی این ویروس کشنده متوجه عزاداران حسینی است، از سوی ستاد ملی کرونا دستورالعمل هایی برای برپایی مراسم عزاداری محرم در آستانه تاسوعا و عاشورا اعلام شده است و هیئت ها ملزم به رعایت آن شده اند زیرا شیوع بی حد ویروس کرونا و روند رو به افزایش آمار فوتی ها نگرانی ها را در بروز فاجعه ای گسترده دو چندان کرده است بنابراین رعایت فاصله اجتماعی و اجرای دقیق دستورالعمل های بهداشتی بسیار مورد تاکید قرار گرفته است.
این تصور که در محافل امام حسین(ع) کسی مبتلا نمی شود تصور نادرستی است چرا که براساس فرمایش معصومان هرکس از مواضع خطر نگریزد و بخواهد با دعا خودش را مصون نگه دارد در واقع خودش را مسخره کرده است. اگر انسانی زیر یک سقف شکسته مشغول دعا کردن باشد و مرتب آیه الکرسی بخواند به طور حتم انسان ها درعقل آن فرد شک می کنند چرا که هرعقل سلیمی نمی پسندد که انسان خودش را درمعرض خطر قراردهد، بنابراین شرایطی هم که در آن قرار داریم، خاص است و هر گونه بی توجهی به آن، خسارات جبران ناپذیری به همراه خواهد داشت. در آستانه تاسوعا و عاشورای حسینی، در این شب ها محافل عزا در فضای باز مساجد و حسینیه ها برپاست و بدون شک متولیان مجالس عزا سعی می کنند تمام پروتکل ها به خوبی رعایت شود اما بر عزاداران هم لازم است که از هر گونه خودسری بپرهیزند و سلامت دیگران را سلامت خود بدانند و به آن چه توصیه شده است،توجه داشته باشند تا همه از اجر شرکت در مراسم عزاداری بهره مند شوند.
نکته مهم دیگر این که همه عزاداران حسینی باید به این باور برسند همان طور که سلامت خودشان مهم است، کمک به حفظ سلامت دیگران هم اولویت دارد بنابراین باید به این نکته توجه داشته باشند که در شرایط شیوع گسترده کرونا و این که داشتن کوچک ترین علایمی هم به اذعان پزشکان، نشانه ای از ابتلا به این بیماری مهلک است، پس اگر نشانه هایی از بیماری درخود احساس می کنند از خانه بیرون نیایند چرا که اگر زمینه ساز ابتلای دیگران به این بیماری شوند، حق الناس است و باید در قیامت پاسخ گو باشند. باور کنیم ذکر عزای امام حسین(ع) در شرایط فعلی اگر در خانه اما از عمق دل و جان باشد هم می تواند، الطاف این بزرگان دین را مشمول ما کند و اگر هم توفیق بر حضور در محافل عزای شهدای دشت کربلا نصیبمان شد اول اصل حضور را عمل به توصیه هایی قرار دهیم که برای حفظ سلامت خودمان توصیه شده است، در غیر این صورت آن چیزی خواهد شد که نباید.
ارسال دیدگاه
- ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
تعداد بازدید : 103
قاین؛ میزبان پانزدهمین جشنواره تئاتر
پانزدهمین جشنواره تئاتر استان به میزبانی قاین برگزار می شود و زمان مدنظر برای برگزاری این جشنواره تا نیمه آبان در نظر گرفته شده است.
آن طور که معاون هنری و سینمایی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: گروه های تئاتری که در سامانه ثبت نام کرده اند تا زمان یاد شده برای تمرین مهلت دارند.
سیاست فرهنگ و ارشاد اسلامی استان، بر توزیع عادلانه فعالیت های فرهنگی هنری در شهرستان هاست که براساس میزان آمادگی و تامین زیرساخت ها، برگزاری جشنواره ها به آن ها واگذار می شود.
«زمزم» افزود: تا پایان امسال حدود 10 جشنواره مختلف از جمله فیلم فجر، فیلم حقیقت، تئاتر خیابانی اعتیاد، مجسمه های نمکی، تئاتر خیابانی افلاکیان و... به تناسب شرایط کرونا برنامه ریزی شده است.
سوگواره احلی من العسل در بیرجند
سوگواره احلی من العسل با جمعیت محدود در بیرجند برگزار میشود. مدیرکل آموزش و پرورش گفت: نهمین سوگواره احلی من العسل امروز ششم محرم به صورت مجازی در ۱۲ شهرستان و با جمعیت محدود در بیرجند برگزار میشود.
«واقعی» افزود: آیین نمادین سوگواره احلی من العسل با اجرای کاروان رهپویان حضرت قاسم (ع) در آستان مبارک امام زادگان باقریه بیرجند برگزار میشود و در این آیین ۴۰ دانشآموز نوجوان با رعایت شیوه نامههای بهداشتی به عزاداری خواهند پرداخت.
وی ادامه داد: سوگواره احلی من العسل متناسب با شرایط کرونایی و بهرهمندی از بستر شبکه شاد بهعنوان یکی از بهترین نمونههای استفاده از فضاهای مجازی برگزار خواهد شد.
به گفته وی در سالهای اخیر سوگواره احلی من العسل به نام حضرت قاسم ابن الحسن (ع) برگزار میشود بنابراین این سوگواره باهدف نهادینه کردن فرهنگ عاشورایی نهتنها جای خود را در جامعه باز کرده، بلکه در گفتمان جهانی نیز بازتاب فراوانی داشته است.
وی بیان کرد: برگزاری این سوگواره فارغ از چارچوبهای سازمانی، کاری هدفمند و اثرگذار با یک شور آغاز میشود و به یک شعور در جامعه هدف پایان مییابد.
واقعی افزود: نهمین دوره سوگواره احلی من العسل در قالبهای سهگانه مراسم نمادین و محدود حضوری در مراکز استان، کاروان رهپویان حضرت قاسم (ع) و اجرای گروههای سرود سیار در محلهها، با رعایت پروتکلهای بهداشتی، پویش مجازی و جمعآوری آثار از اول محرم تا روز اربعین حسینی در بخشهای مختلف ادبی، معرفتی و هنری در شبکه شاد برگزار میشود.
کاهش قدرت مانور میراث فرهنگی سرایان
اعتبارات میراث فرهنگی سرایان امسال کاهش دارد.
سال قبل سه حوزه میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری در این شهرستان 840 میلیون تومان اعتبار داشت در حالی که برای امسال بنا به توضیح رئیس میراث فرهنگی، گردشگری وصنایع دستی سرایان به 800 میلیون تومان کم شده است هر چند که مهم تر از میزان مصوب، رقم تخصیص یافته است به گونه ای که از 840 میلیون تومان سال قبل فقط حدود 130 میلیون تومان محقق شد و با وجود این و بر خلاف انتظار اعتبار مصوب امسال هم کاهش دارد.
«عرب» بیشترین اعتبار و اولویت بودجه ای امسال را مربوط به بخش گردشگری و 430 میلیون تومان بیان کرد و افزود: حوزه میراث فرهنگی و صنایع دستی هم به ترتیب 160 و 220 میلیون تومان سهم می گیرد.
ارسال دیدگاه
- ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
کاوش در محوطه 7 هزار ساله، معطل اعتبار
تعداد بازدید : 110
تاریخ، زیر خروارها خاک «کله کوب»
دیدن آثار و وقایع مربوط به قبل از میلاد و به عبارتی پیش از تاریخ حتی برای آن ها که علاقه مند به آثار تاریخی نیستند، دارای جذابیت خاصی است چرا که نشان از زندگی در هزاران سال قبل را دارد. این جا تاریخ،به قبل از میلاد و حتی پیش تر از شکل گیری خراسان جنوبی و شرق ایران برمی گردد. باید انبوه خاک را کنار بزنی و آهسته ، آهسته و صد البته با هزاران دقت پیش بروی. بدون شک هر کسی حریف این کار نیست و باید کارشناس و متخصص باشی تا بتوانی فرهنگ و تاریخ را از عمق لایه های تاریخ بیرون بیاوری، تاریخی که نمونه آن را می شود در کله کوب یافت، جایی که حدود هفت هزار سال قدمت دارد، هر چند به دلیل کمبود اعتبار ورق های زیادی از تاریخ زیر خروارها خاک ها مدفون مانده است.
لایه های تاریخی متعدد
عضو هیئت علمی پژوهشکده باستان شناسی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری کشور که خود دو فصل کاوش باستان شناسی در محوطه تاریخی کله کوب آیسک سرایان را گذرانده است، این محوطه را از معدود محوطه های تاریخی معرفی می کند که دارای تاریخی پیش از خراسان جنوبی و شرق کشور است و توالی لایه نگاری کافی برای دوره های مختلف فرهنگی دارد و مشابه آن در این مناطق دیده نشده است. این محوطه چند لایه تاریخی دارد، لایه های فرهنگی کله کوب 5 و نیم متر عمق دارد و دارای چهار دوره مختلف فرهنگی است. اولین لایه ، عمیق و قدیمی ترین آن مس-سنگی نام دارد که مربوط به هزاره پنجم قبل از میلاد یعنی حدود هفت هزار سال قبل است و بنا به شواهد با شمال شرق و مرکز فلات ایران ارتباط داشته است.
به نظر دکتر «عزیزی» مهم ترین دوران شناسایی شده در کله کوب کشف آثار دوره فرهنگی شهرنشینی است که مشتمل بر دو محور آغاز و سپس دوره شهرنشینی است، در هزاره چهارم قبل از میلاد در بین النهرین و جنوب غرب ایران آغاز دوره شهرنشینی شروع می شود و جالب و عجیب تر این که، شواهدی از این دوره برای اولین بار در شرق کشور، در کله کوب دیده شده است که نشان می دهد دوره ای که به سفال های لب واریخته شهرت دارد و در خاورمیانه دیده می شود و آن را به شهرنشینی می شناسند، در شرق کشور برای اولین بار در کله کوب مشاهده شده است در حالی که مرکز آن جنوب غرب ایران است.تاکید وی بر این است که روابطی مربوط به شش هزار سال قبل برای تهیه سنگ های معدنی، مس، عقیق و لاجورد با کله کوب وجود دارد. سومین فرهنگ کله کوب عصر مفرغ شناخته که در آن سفال های خاکستری براق شناسایی شده است.
وی اظهار تاسف می کند که چند سال قبل از شناسایی محوطه کله کوب، در این منطقه باغ مسطح و دو سکو ایجاد شده و متاسفانه لایه های فرهنگی و آثار عصر مفرغ از بین رفته است. با وجود این به تامین اعتبار برای این منطقه تاریخی در استان امید دارد تا با ادامه کاوش ها بتوان سایت موزه ای در آن احداث کرد چرا که به دلیل وجود معادن مس و سنگ های قیمتی، منطقه ای بی نظیر در شرق کشور است.
به گفته عزیزی بنا به شواهد در محوطه تاریخی کله کوب آثار معماری، سفالی، مفرغی و معدود ابزار سنگی و بقایای انسانی دیده شده است. البته کاوش ها هم در منطقه محدودی انجام شده است هر چند که محوطه تاریخی 7 هکتار وسعت دارد اما در دو بخش به وسعت 5 در 5 و 2 در 4 کار کاوش انجام شده است.
او می گوید: مهم ترین مانع و سنگ پیش پای کاوش در این منطقه مسائل مالی است و در خصوص تخصص و نیروی انسانی مشکلی وجود ندارد و حتی تیم هایی از ژاپن و فرانسه برای مطالعه و کاوش پای کار آمدند و در حالی که کار برایشان بیشتر از ایران هزینه داشت اما به دلیل انتشارات علمی حاضر به همکاری شدند.
وی تایید می کند که هنوز وسعت زیادی در کله کوب، نیاز به کاوش دارد ولی از زمان خرید و ثبت محوطه و همچنین فنس کشی آن خطری لایه های تاریخی کله کوب را تهدید نمی کند و در امنیت کامل است، البته هر چه دیرتر کاوش انجام شود اطلاعات فرهنگی آن دیرتر به دست می آید. کمبود اعتبار برای پژوهش و کاوش مشکل عملیات باستان شناسی است چرا که به گفته او کاوش هزینه و زمان زیادی می خواهد و هر فصل آن بین 150 تا 200 میلیون تومان هزینه و تا رسیدن به یک سایت موزه، سه فصل کاوش نیاز دارد هر چند که باستان شناسان اجازه ندارند همه وسعت محوطه تاریخی را باستان شناسی کنند و بخشی از آن باید برای نسل بعد و با استفاده از امکانات و ابزار جدید باقی بماند. به گفته وی، موضوع مهم نبود ردیف ملی برای پژوهش و باستان شناسی در این محوطه ارزشمند است و این که اعتبار آن استانی است مگر این که سازمان مدیریت و برنامه ریزی برای دریافت ردیف ملی پیگیر شود.
او می گوید: عملیات باستان شناسی و فرهنگی فقط پرداختن به مسائل مالی نیست بلکه فرهنگ است که اگر خوب معرفی شود در جذب گردشگر و شناسایی فرهنگ بشری موثر و ایجاد هویت ملی است که برای استان ارزش دارد.
ارسال دیدگاه
- ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
کلک خیال
تعداد بازدید : 19
حکایت عاشورا... هجرت...
یک دسته کبوتر از افق دور شدند
در ظلمت شب همسفر نور شدند
انگار نوشته بود تقدیر چنین
پربسته در این کویر ناجور شدند
کربلا...
امشب تا صبح دست ها سوی خداست
تا سپیده دم زمزمه و شور و دعاست
این قطعه زمین که مانده بی آب و علف
جایی است که گفته می شود کرب و بلاست
تاسوعا...
لب تشنه به سوی آب، عباس روان
طفلان همه در جوش و خروش و هیجان
تیر آمد و افتاد زمین قامت سرو
در کرب و بلا بهار گردید خزان
عاشورا...
شمشیر و کلاه و نیزه و تیر وسنان
خون از سر و دست وسینه می زد فوران
یک سمت پر از نشاط و شور و شادی
در سمت دگر گریه و چشمی نگران
شهادت...
هفتاد و دو سر به نیزه سردار شدند
مانند حسین (ع) طالب یار شدند
پرواز به اوج آسمان ها بی سر
آماده لحظه های دیدار شدند
اسارت...
زنجیر به پای بچه ها سنگین بود
لعنت به شما که کارتان ننگین بود
ای پست ترین چهره که لعنت به تو باد
با طفل، شکنجه در کدام آیین بود؟
پایان عشق...
بستند اگرچه رویشان آب فرات
کس دیده نشد به این ستاینده صفات
ما منتظر شفاعت ایشانیم
بر آل محمد و محمد صلوات
محمد تابان - «مرید تبریزی»
ارسال دیدگاه
- ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
صحبت های خواندنی یک پیش کسوت از برپایی مجالس عزای امام حسین (ع)
تعداد بازدید : 111
عزاداری های قدیم در بیرجند
قاسمی
محرم که می آید حال و هوای خاص خودش را هم می آورد، دل هایی که پشت چشم ها همراهی کرده و راه نرفته به کربلا را طی می کنند. این قصه سال هاست تکرار می شود و هر سال با محرم شور می گیرد و در فضای هیئت و حسینیه ها به اوج می رسد. سوای این دو سالی که کرونا مانع شده است محرم از همان هزار و 400 سال قبل زنده است. هیئت ابوالفضلی بیرجند هم حدود یک قرن است که بانی عزاست وپرچم عزای حسین را به عزت و آبرو با افتخار بلند می کند. از آن روزها که کوچه های شهر خاکی بود و آب و برقی در کار نبود و زمستان هایش استخوان می ترکاند اما به هر طریق، خیران و آبرومندانی درشهر بانی برپایی مجلس عزا می شدند و شال خدمت به کمر می بستند و بزرگان شهر و سیدها صف اول عزاداری بودند.
7 شبانه روز پخت نان
«محمد حسین بابایی نژاد» از خادمان و پیرغلامان هیئت ابوالفضلی است که 78 سال سن دارد. از روزهایی می گوید که پسرکی در کوچه های خیرآباد بیرجند بود. 70 سال است که در این هیئت حضور دارد، درست از همان بچگی، وقتی دایی اش مسئول هیئت کودکان بود و پرچم را به او می سپرد چقدرذوق داشت از این انتخاب، آن روزها هیئت ابوالفضلی در حسینیه کبابی راه می افتاد تا این که جمعیت زیاد شد و ... ، مصلی را بازسازی کردند و هیئت ابوالفضلی به آن جا منتقل شد. آشپزخانه راه افتاد و الان 40 سال است که مسئولیت آشپزخانه را دارد و زندگی سالم، بچه خوب، خیر و برکت و ... همه را از دستگاه امام حسین(ع) می داند.
آن روزها مرحومانی چون کربلایی غلامحسین مشهدی، مرحوم جمیع، حاج محمد خیریه، قنادان، برادران داوودی و... مسئولان هیئت بودند. می گوید: محرم که می شد چند زن خانه دار مشغول پخت نان خانگی می شدند و خانه مرحوم حقگو یکی از کانون های اصلی بود و هفت شبانه روز نان می پختند و خشک می کردند و در انباری می گذاشتند و از هشت تا 11 محرم همراه غذا استفاده می کردند. کنده و هیزم ازجنگل های پایین دست خور به بیرجند می آوردند و در کاروانسرا می فروختند ،جایی که الان وسط بولوار فرزان است. مصلی از بند خیرآباد آب لوله کشی داشت، وسط صحن حوضی بود که مردان برای وضو از آبش استفاده می کردند. آن موقع چهار درخت توت هم بود و ایوان هایی که به صحن اضافه شد و مصلی همین وسعت حالا را داشت. آن موقع جمیعت هیئت زیاد نبود و شاید 150 نفر می شدند که در کوچه های سنگفرش می گشتند و در خانه بزرگان و خیابان ها عزاداری می کردند.
نان؛ پایه اصلی پذیرایی در محرم بود. بچه ها در صحن مصلی به صف می ایستادند و « غلام حسین فایده» مسئول توزیع نان بود. به هر بچه یک نان می داد و مرحوم «پامرغی» غذا روی نان می ریخت، یک نفر با بشقابی برنج و دیگری خورشت قیمه می کشید و بچه ها راهی خانه می شدند اما برای بزرگ ترها سفره می انداختند.
خاطرات خوب آن روزها را مرور می کند. سفره های مراسم عزای امام حسین (ع) با همت خیران هر روز پهن می شد. از همان سال ها برای عزاداران قیمه تهیه می کردند. شام شب، پلو و خورشت بود و ظهرها اشکنه عدس و آبگوشت هم می پختند. رسم بود از هشتم تا دهم محرم در حسینیه کبابی و مصلا، عزاداران با کاسه های مسی پر از اشکنه عدس با نان خانگی که هر دو با هیزم و کنده پخته می شد و طعم خاصی داشت، اطعام می شدند. اخلاص خانم ها نیز مثال زدنی بود و از سحر مشغول خمیرکردن و پخت نان می شدند و دخترها نیز پا به پای مادرها نان ها را جمع و خدمت به عزاداران امام حسین (ع) را دیکته می کردند.
روضه خوانی از عصر اول محرم
روز 11 محرم پخت غذا برای فقرا و بانیان خیر انجام می شد که مسئولی در هیئت اسم شان را در دفتری نوشته داشت.
یادش است که مراسم روضه خوانی از عصر روز اول محرم در حسینیه کبابی برپا بود. سقف حیاط را چادر می کشیدند «کربلایی عباس کوزه گران» مسئول چای بود، آن موقع ها سینی در کار نبود و 12 استکان و نعلبکی را روی زیردستی بین عزاداران توزیع می کرد و هر نفر یک چای و چهار حبه قند می گرفت. برای مردان سالمند قلیان یا چند عدد سیگار هم می آوردند اما جوانان از این بخش دور بودند و حرمت داری می کردند.
این پیش کسوت هیئت، اوج عزاداری را در روزهای تاسوعا و عاشورا بیان می کند که هیئت به طرف حسینیه امام رضا(ع)، حرکت می کرد. آن موقع بیرجند چهارهیئت داشت و به ترتیب هیئت های حسینی، ابوالفضلی، فاطمیه و صاحب الزمانی در مسیر حرکت می کردند. هیئت حسینی به احترام جلو بود و بقیه پشت سرشان حرکت و عزاداری می کردند. هر سه روز هیئت ها به حسینیه سرکار یا همان مدرسه شوکتیه و روز عاشورا پس از عزاداری در خیابان به قتلگاه می رفتند و مراسم آن جا ادامه داشت.
چند و چون عزاداری
او از نحوه عزاداری هم یاد می کند و می افزاید: عزاداران، آن موقع سنج داشتند اما طبل به آن صورت نبود. چند شیپور بزرگ بود که مردم را با نواختن آن جمع می کردند. شیپورچی بعد از نواختن، جار می زد که کدام هیئت می آید. مرحوم فارابی، مرحوم دیانی و مرحوم عندلیب روضه می خواندند. روز تاسوعا هیئت ها در حسینیه سرکار یا همان مدرسه شوکتیه عزاداری می کردند و شب عاشورا هیئت ها به هیئت فاطمیه در محله چهار درخت یا همان مسجد عاشورا می رفتند و عزاداری آن جا بود.
در مسیر هیئت، در منزل مرحوم شیخ هادوی، آیتی و چند منزل دیگر عزاداری برپا بود. در منزل مرحوم راغبی، کبابی و هادوی شب های محرم روضه برگزار می شد. زمستان ها حیاط را چادر می کشیدند تا سرما قابل تحمل شود. در چهاردرخت منقل های بزرگی داشتند که آتش در آن ها روشن می کردند. مجمعه زیر آن ها می گذاشتند و داخلش آب بود تا فرش ها نسوزد. روز 11 محرم از بزرگان یاد می شد و عزاداری در خانه مرحوم شیخ تهامی و آقا شیخ محمد علی آیتی بود و با یک بشقاب خرمای شمسی و چای از عزاداران پذیرایی می شد.
هنوز خوب به یاد دارد که آن سال ها برق نبود و شب ها چراغ دستی روشن می کردند. می گوید: 40 تا چراغ داشتیم که به آن چهل چراغ می گفتند. چراغ ها روی دو چوب نصب که جلو، وسط و آخر هیئت حمل می شد. مرحوم «کربلایی محمد ملایی» مسئول روشن کردن چراغ ها بود و بعد چراغ ها را به جوان ها تحویل می داد و بین راه هم کنترل می کرد که خاموش نشوند. سال های بعد چراغ توری آمد و کار کمی راحت تر شد. با همین چراغ ها به منزل «سریع السیر» در خیرآباد و ملکوتی می رفتند. شب ها هیئت از مسیر پشت مصلی تا خیرآباد پیاده روی می کرد.
نوحه خوانی با خلوص نیت
بابایی نژاد می گوید: روز 11 محرم مراسم حسنین انجام می شد و پیرمردها دور هم حلقه می زدند و با یک دست شانه های هم را می گرفتند و با دست دیگر، مشت بر سینه می زدند و حسن و حسین می گفتند. از روضه خوانی و مداحی هم خاطره ها دارد. از این که نوحه خوانی آن زمان سخت بود ولی از روی خلوص نیت می خواندند: «عباس وفا کن مخور این آب روان را / یاد آر لب خشک شه تشنه لبان را » ، « من داغ شش برادر دیده ام/ داغ عباس دلاور دیده ام » و... اما حالا اصلا این نوحه ها شنیده نمی شود. آن موقع بلندگو نبود و یکی دو نفر که خوش صداتر بودند بین هیئت می ایستادند و یکی نوحه می خواند و دیگری در بین تکرار می کرد و صدا به بقیه عزاداران می رسید. کمی بعد بلندگوی دستی آمد که یک نفر جلوی دهان مداح می گرفت تا بخواند و حالااز میکروفن و آمپلی فایر و... استفاده می کنند.
آن سال ها هیئت ها به اندازه حالا پرچم نداشتند یک پرچم بزرگ جلو هیئت می بردند که مشخص می کرد کدام هیئت است و بعد برای هر یک از دسته زنجیرزن ها، سینه زن ها یا کودکان دو پرچم دیگر در ابتدا و انتهای کاروان عزاداران حمل می شد.
هیئت که حرکت و عزاداری می کرد دو نفر «سقو یا سقا » داشت که مشک هایی را از آب انبار ملک پر آب می کردند و با دو لیوان نیکل بین هیئت راه می رفتند و به عزاداران آب می دادند و می گفتند به نوش به یاد حسین، « آقا رضا سقو و علی آقا سقو » در هیئت ابوالفضلی معروف بودند البته در هیئت های دیگر هم این کار انجام می شد.
ارسال دیدگاه
- ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.