با دعای ابوحمزه در ماه خدا

الهی اَبَّیْتَنِی فِی نِعَمِکَ وَ إحسانِکَ صَغِیراً وَ نَوَّهْتَ باسْمِی کَبیراً . انسان سپاس گزار، انسان شاکر و قانع واژه های الهی هستند در قرآن که برای شایستگی در بندگی خداوند آمده است، از آفت های بندگی فراموش کاری و غفلت از احسان و لطف خداوند نسبت به خودمان است که خداوند چه محبت هایی به ما کرده. از اولین لحظه تولد تاکنون مورد لطف خداوند بوده ایم، یک لحظه فکر کنید اگر نقصی در جسم می داشتی چه می شد، اگر ناشنوا، کور، فلج و...اگر سلامتی نبود، اگر دچار بیماری از اول تولد می بودی و اگرهای دیگر... چرا همیشه قسمت خالی لیوان را می بینیم و به قسمت پر لیوان توجه نداریم؟ همین قسمت خالی را دیدن باعث ناسپاسی و کفران نعمت می شود و در نتیجه زوال نعمت، یعنی خداوند نعمت را می گیرد.

حالا به فرمایش امام سجاد (ع) توجه کنیم الهی اَبَّیْتَنِی فِی نِعَمِکَ، خدایا! تاکنون در کنار سفره نعمت و احسان تو به سر بردیم. از کودکی تاکنون از نظر مسائل مادّی و دنیایی ما را تأمین کردی. اشکال این است که خیلی از نعمت های الهی را ما نعمت نمی دانیم مثلا قدر بچه را بی بچه ها می دانند، قدر نعمت پدر و مادر را کسی که پدر و مادرش را از دست داده می داند، سلامتی نعمتی است که تا مبتلا نشوی قدرش را نمی دانی، فدای امام شوم که چه زیبا نعمت های الهی را از کودکی تا بزرگسالی ترسیم می فرمایند و به ما یاد می دهند که همیشه در آستانه نیایش و دعاهایتان از نعمت های بی شمار الهی یاد کنید تا دعایتان تاثیرگذار و نعمت هایتان پایدار باشد، انشاءا...