خراسان جنوبی؛ همنوای سوگنامه عاشورا

سوگند بر سیاهى شب‏ هاى ماتمت / ما زنده‏ایم زنده به عشق محرمت / روز ازل که بانگ عزایت بلند شد / ما را گره زدند به نخ‏هاى پرچمت.

و دوباره صدای عزایش در کوچه کوچه شهر پیچید ، و دوباره این عشق بود که همه را به مجلس عزایش کشاند ، مجلس عزایی به وسعت دل های بیقرار . دوباره هم پای عشق ، زن و مرد و پیر و جوان را رخت عزا پوشاند تا سوگوار بزرگ مردانی از خاندان عصمت و طهارت شوند . دوباره ، عشق به حسین (ع) دل ها را ماتمکده کرد و در تاسوعا و عاشورایی دیگر در رثای شهادت او و یارانش فریاد حسین حسین (ع) به آسمان بلند شد . محرم 1440هجری قمری که از راه رسید دوباره چشم ها اشک ریز بزرگ مردانی شد که در راه حفظ دین تن به ذلت ندادند و جانانه در سرزمین نینوا با خونشان ، سند پیروزی حق بر باطل را امضا کردند.

و حالا پس از روز واقعه ، هنوز بیرق حسین (ع) و یارانش در اهتزاز است ، اگرچه داغ غم علی اصغر(ع) ، ابوالفضل (ع) ، علی اکبر(ع) و قاسم (ع) بر دل ها سنگینی می کند و شنیدن از ماجرای قتلگاه ، آتش به دل می زند اما دوستداران حسین (ع) همنوا با بانوی صبور کربلا ، دختر فاطمه زهرا (س) ذکر حسین حسین (ع) سر می دهند و ابوالفضل (ع)گویان چشم را به قطره ای اشک تر می کنند تا دل آرام گیرد.

و چه شوری برپا می کند این نام حسین (ع) ، شوری به وسعت جهان وقتی دل در ماتمش می خواند:

تا ابد جلوه گه حقّ و حقیقت سرِ تست / معنى مکتب تفویض، على اکبر تست / اى حسینى که تویى مظهر آیات خداى / این صفت از پدر و جدّ تو در جوهر تست / درس آزادگى عبّاس (ع) به عالم آموخت / زآن که شد مست از آن باده که در ساغر تست /طفل شش ماهه تبسّم نکند، پس چه کند؟ آن که بر مرگ زند خنده ، على اصغر (ع) تست.