نوروزور سم نوشوندگی

نه زمین در قید می ماند و نه زمان از حرکت می ایستد و این یعنی طاعون، بیاید و آبله، جان بستاند و کرونا از چین و ماچین بر سلامت مردم بتازد و هزار زخم زند، فرقی نمی کند. هم زمین گرد است و هم زمان در حرکت، پس به فردا باید نگاه داشت که از راه خواهد رسید. فردایی که سال های پار، به مقدمش گل می افشاندیم و از اشتیاق پُر می شدیم و پَر می گرفتیم. فردایی به نام «نوروز» که نو می کرد همه چیز را از جامه تا جامعه تا جهانی که برای خود می ساختیم. بله، نوروز در راه است و باز هم نو باید کرد جامه را و جان را و تا جایی که دست مان می رسد جامعه را و جهان را. از کهنگی هم باید دست شست و هم دیده و دل و به نویی باید عادت داد دیده را تا دست و دل هم تازگی را احساس کنند و حتی بالاتر؛ زندگی کنند تازگی را. شاید بتوان یکی از فلسفه های گردش لیل و نهار را در همین توجه دادن انسان به نوشوندگی دانست. 

زندگی را باید نو کرد در حضرتِ نوروز و کهنه های را به دور ریخت. نه فقط رخت کهنه ها و کالاهای فرسوده که مهم تر از آن باید دل را خالی کرد از قهرهای کهنه و کینه هایی که گاه کوهان شتر را هم به تعجب می لرزاند. باید خشک چوب دشمنی برکند که رنج بی شمار می آورد و به جایش، باید درخت دوستی نشاند که کام دل به بار می آورد. حکمت نوروز هم انقلابی چنین است و «احسن الحال» که در دعای تحویل سال می خوانیم و از حضرت «مقلب القلوب والابصار» اجابتش را مسئلت می کنیم نیازمند باور به «نوسازیم در نوروز است. به طور قطع اگر یکان به یکان مان طرحی چنین برای زندگی داشته باشیم و همتی برای اجرایش، جامعه هم نو خواهد شد و زیبایی چنان فراگیر که زشتی کرونا را نیز از لوح یاد مردم پاک خواهد کرد. نتیجه این زندگی، تولید قدرتی به نام آرامش است که می تواند دست پنجه شده کرونا بر یقه زندگی را باز کند و با ارزش افزوده حیات، ما را به نگاهی برتر و جایگاهی برتر در تراز حیات طیبه بنشاند. ان شا ءا...