تیر ماه برای هر کس معنایی دارد، برای من اما یک نوروز در خویش دارد و یک بهار. یک بهارِ شکوفا. پر از گل هایی که در جان کلمات شکوفا شد تا زمین به توسعه و پیشرفت، به بهاری مدام برسد. برای من، تیر یعنی حرکت، آغاز، زاده شدن، تولد از نوعی دیگر، یعنی خیلی چیزهای خوب دیگر. اصلا همین اول تیر را می گذارم زادروز خودم. 

منی که اگر چه در شناسنامه زاده روز دوم بهارم اما در واقع تاریخ تولدم میان روزهای بهار و تابستان گم شده است بی آن که کسی را در یاد باشد که حتی چه ماهی بود تا چه رسد به این که چه روزی. پس می توانم برای خودم یک روز تولد تعریف کنم حتی اگر شمعی نیفروزم و کیکی روی میز نباشد. اما چراغ و شهد و شهود هم هست در این «زادروزِ خودخواستهِ من» که همان روز انتشار اولین شماره روزنامه خراسان جنوبی است که در ساختمانی استیجاری در معلم 10، تولید کردیم در حالی که میز و سیستم و ... نداشتیم. 

روی زمین بودیم و سقف را هم رنگ می کردند اما عشقِ نوشتن و بالاتر از آن، شوق تولد باعث می شد که هیچ چیز را نبینیم و نداشته ها اصلا به چشم نیاید و دست باشد و قلمی که نه فقط از فکر که از دل هم فرمان می برد و بر دل صفحه کاغذ می رقصید تا کلمات جان بگیرد. 

جان بگیرد و جان ببخشد در روح و روان مردم سرزمینم که بسیار دوست شان دارم و تا همیشه به آنان احساس دین می‌کنم. حالا که پس از 15 سال دارم به آن روزهای دور نگاه می کنم و سال ها را می شمارم، پر از حس طراوت می شوم و می خواهم به شکرانه، سر بر خاک بگذارم و حضرت خدا را سپاس گویم که در تقدیر من، تولد را تحریر فرمود.

 تولدی که فقط زادن یک روزنامه نبود که تولد مدام نور و روشنی را در پی داشت. صدقه جاریه ای، کاریزی و دریایی شکل گرفت که هنوز دارد از کام های کویری رفع عطش می کند. دارد با گزارش ها و مطالبی که کار می کند هم گره از کار مردم می گشاید و هم افق را برای گام های مصمم، در دسترس قرار می دهد.

 من هر روز به این جریان مقدس، دلخوش دارم و مطمئنم در فرداهایی که ما نباشیم، باز این کلمات و خرمن معانی خواهد ماند و مثل کاریز، حلاوت خواهد بخشید به جان نسل نو که نوخواهی و نوجویی می کند برای رقم زدن تاریخی که در خور نام مردمان این دیار باشد.

 باری، تیر برای هر کس هر معنایی داشته باشد، برای من، یک نوروز دارد و یک تقدیر روشن که با زادن مدام و تولد مستمر معنا می شود. زادن کلمات در دامن روزنامه خراسان جنوبی و تولد روشنی در جان مردمان دیار خورشید. برای این تولد نه شمع که خورشید را باید بر شیرینی جان افروخت بی آن که کسی بخواهد آن را خاموش کند که نور را خاموشی نیست و این تقدیر روشن مردان عرصه فرهنگ است.