برای شناختن حضرت زهرا (س) باید به معرفت در هندسه مکتب علوی رسید چنان که برای شناخت مولا علی (ع) باید مکتب نشین آموزه های فاطمی شد. این دو یک حقیقت بودند در دو جان و جهان را به نور واحد روشنی می بخشیدند. اگر بخواهیم «امامت» را به عنوان حقیقتی جریان ساز در نظام دینی مطالعه کنیم در خواهیم یافت که هر دو بزرگوار نگاهی واحد دارند هر چند در کلماتِ گونه گون. حضرت فاطمه (س) به تصریح از زبان پیامبر (ص) می فرمایند: مثل امام، چونان کعبه است که بر گردش می‌چرخند و او بر گرد چیزی نمی‌چرخد.(1) و این یعنی مردمان همیشه را باید به این نکته توجه داد که نسبت خود را با امامِ زمان خویش، درست و دقیق و راهبردی تعریف کنند. جامعه اگر بتواند نسبت خود را با ولی خدا روشن کند، ادامه مسیر زندگی اش هم روشن خواهد شد. این سخن، مفهوم دیگری را نیز به ذهن می رساند که این مردم هستند که حق دارند راه خود را انتخاب کنند. حضور آنان است که حتی برای حجت خدا هم تکلیف آور می شود. این نیز مفهومی است که می توان از نخستین خطبه مولا علی (ع) در آغاز عهد خلافت ایشان فهمید آن جا که می فرمایند« اگر حضور حاضر و تمام بودن حجت بر من به خاطر وجود یاور نبود و اگر نبود عهدى که خداوند از دانشمندان گرفته است که در برابر شکمبارگى هیچ ستمگر و گرسنگى هیچ مظلومى سکوت نکنند، دهنه شتر حکومت را بر کوهانش مى‏انداختم و پایان خلافت را با پیمانه خالى اولش سیراب مى‏کردم.... »(2) باری، سخن امام علی (ع) نیز همان سخن حضرت فاطمه (س) است در تبیین جایگاه امام در جامعه. اگر مردم آمدند، امام می آید اما اگر روی برگرداندند، امام هم تکلیفی برای به عهده گرفتن امور ندارد چه همان گونه که حضرت زهرا (س) از زبان رسول خدا (ص) بیان می کند امام چون کعبه است و در مقام خویش مستقر و اگر مردمان گردش به طواف، جان خویش را زلال نسازند کعبه پی مردم نخواهد آمد. امام هم تا مردم به میدان نیایند، ماموریت میان داری ندارد اما وقتی آمدند، اقبال شان با استقبال امام جواب خواهد گرفت.باری به آغاز سخن برگردیم؛ برای شناخت حضرت زهرا (س) باید شاگرد مکتب علوی شد چنان که مولا علی (ع) و امامت را باید در کلام حضرت فاطمه (س) شناخت. شناختی چنین برای همیشه رهگشاست. فکر می کنم تکریم بی بی و تعظیم در محضر حضرت اش، معرفتی چنین نسبت به امامت است.

1-بحارالانوار، ج 36، ص 353 

 2- فراز های آخر خطبه شقشقیه