سلام دوستان خوب و عزیزم. حالتون چطوره؟ امیدوارم شاد و سلامت باشید و عزاداری هاتون، مورد قبول خدای مهربون قرار بگیره. باز هم یه چهارشنبه دیگه و یه سلامِ آفتابگردونیِ دیگه. خیلی خوشحالم که دوباره به خونه هاتون اومدم و می بینمتون. به کوچولوهایی که هنوز مدرسه نمی رن و این روزا توی خونه هستن، پیشنهاد می کنم عصرها برنامه «محله گل و بلبل» رو از شبکه دو ببینن و کلی سرگرم بشن و نکات خوب یاد بگیرن. اون بچه هایی هم که مدرسه می رن، یادشون باشه که خودشون مسئول درس و مشق مدرسه شون هستن، نه بزرگ‌ترها. بد نیست یه کوچولو از راهنمایی مامان و بابا استفاده کنید اما نباید برای انجام تکالیف، مدام از اونا کمک بگیرین. شما خودتون به تنهایی از پس کارهای خودتون‌برمیاین؛کافیه یکم سعی و تلاش کنید و به خودتون اعتماد داشته باشید. دوستتون دارم،مراقب دل های مهربونتون باشید.

یکی بود، یکی نبود. زیر گنبد کبود، یه زهرا کوچولو بود که خیلی تنها بود. زهرای قصه ما، پنج ساله بود و هیچ خواهر و برادری نداشت. مادر و پدرش هر دو کارمند بودن و هر روز صبح، اونو خونه مادربزرگش می ذاشتن و می رفتن سرِ کار. زهرا، هیچ دوستی هم نداشت و تنها همدمش، عروسکِ لاغرِ پارچه ایش بود که مادربزرگ براش دوخته بود. اون خیلی دلش برای دخترعموها، دخترخاله ها و بچه های فامیل تنگ می شد اما به خاطر گرفتاریِ بزرگ ترها، دیر به دیر همدیگه رو می دیدن و مدتِ کوتاهی کنار هم می موندن. تا این که یه روز صبح، مادربزرگ حرف جالبی زد: «دخترم زهرا! از فردا ماه محرم شروع می شه و هر شب کلِ فامیل، اینجا برای مجلس روضه امام حسین(ع) دورِ هم جمع می شن!»؛ چیزی نگذشته بود که دایی امیر و دایی احسان هم از راه رسیدن و شروع کردن به آماده کردن خونه مادربزرگ برای ده شب روضه خونگی و فامیلی. دم در خونه پرچم سیاه زدن و به دیوارهای سالن، کتیبه های مشکی نصب کردن و چای و قند و استکان های کمرباریک رو حاضر کردن. از فردای اون روز، هر شب بعد از نماز مغرب و عشا ، کل فامیل و همسایه ها با بچه هاشون، همه اونایی که زهرا دلتنگشون بود، مهمون خونه مامان بزرگ و مراسم روضه و عزاداری سیدالشهدا(ع) شدن. همه لباس سیاه می پوشیدن، زیارت عاشورا می خوندن و به یاد شهدای مظلوم کربلا، به سر و سینه می زدن. بچه ها هم با سربندهای مشکی و سنجاق سینه های «یاحسین» که هدیه مادربزرگ بود، توی حیاط دور هم با طبل و سنج و زنجیر کوچکشون، به روش خودشون عزاداری می کردن. زهرا کوچولو، خوشحال بود که بالاخره به برکت عزاداری امام حسینِ مهربون، بعد از مدت ها همه با همدلی و مهربونی کنار هم هستن.

بچه ها! این روزها هوا داره آروم آروم سرد و سردتر می شه. توی فصل های سردِ سال، به این خاطر که گیاهان و درخت ها خشک و بی برگ می شن و دشت ها و شالیزارها زرد و پژمرده، پرنده ها به سختی غذا و دونه پیدا می کنن. تو سفره غذای بیشتر ما، دونه های ریز برنج و خرده های نون اضافه میاد. ای کاش این روزهای سرد، خرده نون ها و برنج ها رو بریزیم لبه پنجره یا گوشه حیاط تا پرنده های گرسنه، بخورن و شاد بشن. با پرنده ها مهربون باشیم.
 

بچه ها! وقت هایی که حوصله تون سر رفته و دوست دارید بااجازه وراهنمایی بزرگترها یه کار جالب و جدید انجام بدید، کافیه کمی فکر کنید و خلاقیت به خرج بدید تا مدت ها سرگرم باشید. یکی از این سرگرمی ها، ساخت کاردستی های ساده است. پیشنهاد ما برای کاردستیِ امروز، ساخت عروسک و صورتک با مقوای ضخیم جعبه و نقاشی روی این مقواها، با ماژیک و مداد رنگیه!. خوب نگاه کنید. می بینید چقدر ساده است؟ شکل های مختلفِ این کاردستی رو برای خودتون درست کنید و باهاش یه عالمه بازی کنید.