ورزش رزمی برای دختران، خوب یا بد؟!
طی چند سال گذشته علاقه دختران به ورزش های رزمی به طور چشمگیری افزایش پیدا کرده است ولی هنوز هم در بسیاری از مناطق خانواده ها دید مثبتی نسبت به هنرهای رزمی ندارند و آن را برای خانم ها مناسب نمی دانند، زیرا بر این باورند که ورزش های رزمی خشن بوده و با روحیه آنان تناسب ندارد.
به گزارش «سیمرغ» بر اساس تحقیقات اثبات شده علمی مشخص شده که 95 درصد از رشد قد کودکان به عوامل وراثتی مرتبط است و عواملی مانند استراحت، تغذیه و ورزش باعث می شود که فرد قادر باشد به نهایت آنچه از نظر ژنتیکی می تواند برسد، دست یابد. البته باید این نکته را نیز گفت که اگر ورزش ها در دوران کودکی، سنگین و بیشتر از توانایی کودکان انجام شوند، باعث نرسیدن به میزان رشد وراثتی می شوند و در این خصوص مربی است که نقش موثری دارد نه به طور حتم نوع ورزش.
ورزش های رزمی به خودی خود خشن نیستند و این ما هستیم که چنین برداشتی از آن داریم. قبول داریم که ورزش های رزمی بر اساس اصل دفاع از خود ساخته شده و به مرور پیشرفت کرده اند، ولی احترام و دفاع از صلح و دوستی زیربنای ورزش های رزمی است. یک رزمی کار یاد می گیرد که کار خود را همیشه با حرکات دفاعی شروع کند نه با حمله و در هر کدام از مراحل (کمربندهای رنگی) او مسائلی مانند نظم و انضباط، احترام و تواضع، صبر، تحمل و استقامت و روحیه شکست ناپذیری را می آموزد.
در جامعه ای که اکنون در آن زندگی می کنیم، در بازی های کودکانه به خصوص بازی دختران، تحرک و فعالیت چندان نقشی ندارد. شروع تمرین برای ورزش های رزمی از سن 5تا7 سالگی در رشد فیزیکی، توانمندسازی بدن کودک و همچنین بالا بردن سرعت عمل و واکنش ها نقش زیادی دارد.
وقتی کودک هنگام تمرین مجبور میشود در مقابل چند مهاجم از خود دفاع کند، باید بیش از دیدن فرد مهاجم، صدایش را بشنود. پس یکی از مهارتهایی که یک رزمیکار باید بیاموزد، دقت در تشخیص صداهاست. در ردههای بالاتر سرعت انطباق بسیار بالا به عکسالعملهای فرد اجازه میدهد تا روند انتخاب حرکات خودکار انجام شود، بنابراین، کودکانی که از نظر رفتاری کندتر هستند، از این تمرینهای سرعتی و تقویت هماهنگی گوش، عضلات و عکسالعمل آنها سود زیادی میبرند.
بر اساس تصور عموم، عده زیادی بر این باورند که میزان آسیب دیدگی ها در ورزش های رزمی بسیار بالاست ولی باید بگوییم که اینگونه نیست، میزان بروز صدمه با میزان مهارت های ورزشکار (رنگ کمربند) رابطه معکوسی دارد. برای مثال در هنر رزمی تکواندو که مبارزان باید پای خود را برای زدن ضربه به حریف بالا ببرند و در نهایت با گارد دستشان جلوی ضربات حریف را بگیرند، از شایع ترین آسیب ها در بیشتر ورزش های رزمی کبودی می باشد به گونه ای که حدود 40 درصد از مصدومیت های این رشته را کبودی های بدن تشکیل می دهد. در نهایت می توان با قاطعیت گفت که در ورزش های رزمی در مقایسه با دیگر ورزش ها، آسیب هایی مانند شکستگی و ترک خوردگی کمتر دیده می شود.
دلیل اصلی صدمههای ورزشی نیز آماده نبودن بدن، گرم نکردن پیش از شروع فعالیت و استفاده از تکنیکهای نادرست است. بنابراین استفاده از وسایل محافظتی برای ساق، پا، دست، بازو و قفسهسینه و گرمکردن بدن حداقل ۱۵ دقیقه قبل از ورزش کردن با انجام حرکات کششی و استفاده از تکنیکهای صحیح به نحو قابل توجهی صدمات ورزشی را در این گونه ورزشها کاهش میدهد.