9 سال جدال با معلولیت در میدان های ورزشی
تعداد بازدید : 18
دورخیز بدمینتون باز معلول برای رقابت های جاکارتا
حسین قربانی- خط به خط کتاب زندگی اش تعبیری است از عبارت «خواستن، توانستن است» و حرف ها و گفته هایش هم مصداق این که معلولیت، محدودیت نیست. آن طور که می گوید سه ساله بود که به دلیل تصادف از ناحیه آرنج دست راستش دچار معلولیت شد اما از آن زمان تاکنون اجازه نداد معلولیت و نگاه های سنگین برخی مانع حضورش در فعالیت های اجتماعی و ورزشی اش شود.
«رضوان ناصری» ورزشکار معلول موفق استان از 12 سالگی با حمایت خانواده ورزش را با شنا شروع کرد و بعد از آشنایی با هیئت ورزش های جانبازان و معلولان استان ابتدا در رشته دو ومیدانی و پس از آن در تنیس روی میز فعالیت های ورزشی اش را ادامه داد و در کنار تحصیل و انجام کارهای هنری به بدمینتون روی آورد و به طور تفریحی اسکیت را هم دنبال کرد.
ازدواج در 15 سالگی نه تنها مانع فعالیت های ورزشی او نشد بلکه با حمایت همسرش در کنار تحصیل در حوزه علمیه بر فعالیت های ورزشی خود افزود تا آن جا که امسال بعد از حضور در تمرینات تیم ملی به عنوان تنها نماینده ایران در رشته بدمینتون به همراه کاروان ورزشی خلیج فارس به مسابقات پارا آسیایی امارات با حضور 600 ورزشکار از 30 کشور در 10 رشته ورزشی اعزام شد، هر چند او به دلیل آسیب دیدگی در تمرینات نتوانست در این رقابت ها مقامی کسب کند اما به گفته «نگین امیری» مربی تیم ملی او در این مسابقات اولین تجربه برون مرزی خود را تجربه کرد. «رضوان ناصری» که اکنون 21 سال دارد با اشاره به معلولیتش از آرنج دست راست از سه سالگی می گوید: خانواده به ویژه مادرم از کودکی مرا مستقل بار آوردند و با همین روحیه ورزش را از 12 سالگی با شنا هنگامی که در مدرسه راهنمایی تیزهوشان تحصیل می کردم ،آغاز کردم.
او این نکته را هم مطرح می کند که زمانی که قرار بود گروهی از دانش آموزان مدرسه برای شرکت در مسابقات شنا انتخاب شوند، ثبت نام کردم اما مربی ورزش مدرسه به دلیل معلولیتم مرا برای حضور در این مسابقات انتخاب نکرد تا این که با اصرار خودم و خانواده در دوره آموزشی حرفه ای شنا به مدت 6 ماه حضور پیدا کردم و در اولین مسابقه کشوری شرکت کردم و در کرال پشت ششم و قورباغه پنجم شدم . او ادامه می دهد: در این مسابقات با اعضای تیم ملی آشنا شدم و آن ها به من گفتند که بانوان معلول در رشته شنا به مسابقات برون مرزی اعزام نمی شوند لذا تصمیم گرفتم شنا را تفریحی دنبال کنم و برای فعالیت حرفه ای سراغ رشته ورزشی دیگری بروم. آن طور که می گوید: بعد از این دو و میدانی را به شکل تخصصی آغاز و در مسابقات کشوری مشهد مقام های دوم و سوم را کسب کرد اما به دلیل این که این مسابقات برای معلولان به شکل ایستایی برگزار می شود، جذابیتی برایش نداشت به رشته تنیس روی میز روی آورد و در مسابقات انتخابی مشهد مدال طلا گرفت و همان زمان متوجه شد فعالیت رشته بدمینتون برای جانبازان و معلولان شروع شده و بعد از آشنایی با مسئول این رشته در فدراسیون ورزش های جانبازان و معلولان کشور به اردوی تیم ملی برای استعدادیابی دعوت شد.
به گفته «ناصری» هنگام برگشت به بیرجند به او گفته شد تمرینات خود را به شکل حرفه ای در این شهر دنبال کند و بر این اساس او 6 ماه زیر نظر خانم «دانش» تمرین کرد تا این که با حضور مجدد 10 روزه در اردوی تیم ملی علاوه بر بدنسازی، ضربات و تکنیک هایش در این رشته اصلاح شد و یک سال مانده به مسابقات آسیایی مالزی دوباره به همراه مربی خود به اردوی تیم ملی دعوت شد.
او ادامه می دهد: بعد از آن با وجود این که همه کارها برای اعزام به مسابقات آسیایی انجام شده بود اعزام این رشته لغو شد. برای حضور در مسابقات اینچون کره هم انتخاب شدم اما با وجود گرفتن روادید به دلیل مشکل جسمی نتوانستم در این مسابقات شرکت کنم.
این ورزشکار معلول که در سطح 2 حوزه علمیه تحصیل می کند می گوید: برای شرکت در مسابقات پاراالمپیاد امارات سه ماه مانده به این مسابقات یک روز در میان هفته ای 3 ساعت در بیرجند تمرین می کردم و یک هفته مانده به مسابقات از وجود پایگاه قهرمانی بیرجند مطلع شدم و از امکانات موجود در آن برای آمادگی جسمانی استفاده کردم.
10روز مانده به اعزام هم تمرین فشرده ای در تهران داشتم که اگر مدت آن بیشتر بود با آمادگی بیشتر در این مسابقات می توانستم شرکت کنم، او این نکته را هم یادآور می شود که قبل از حضور در امارات در تهران متوجه نامناسب بودن لباس های ورزشی اسپورت برای شرکت در مسابقات شدم لذا با هزینه شخصی لباس مناسبی تهیه کردم. وی که 16آذر ماه امسال به عنوان تنها نماینده ایران در رشته بدمینتون به مسابقات پاراالمپیاد امارات نوجوانان زیر 21 سال اعزام شد و در آن جا بعد از دو روز با مربی اش «نگین امیری» تمرین کرد، می گوید: هیچ شناختی از رقبای خودم نداشتم در حالی که رقبا با آنالیز حریفان خود علاوه بر این که برای چندمین بار در این مسابقات شرکت می کردند شناخت خوبی نسبت به آن ها داشتند.
او ادامه می دهد: ابتدا گروه راحتی داشتیم ولی بعد به تعداد افراد گروه افزوده شد و این کار را سخت کرد با این وجود از ورزشکار هندی در تمرین 15 بر 7 بردم و در روز دوم تمرین مچ پایم آسیب دید و با بی حس کردن آن بازی می کردم و این امر موجب وارد شدن فشار زیادی به زانویم شد به طوری که در بازی با حریف هندی به زور زمین بدمینتون را می پیمودم و با وجود این که فشار زیادی به پایم وارد می شد نتایج نزدیکی در گیم های اول و دوم گرفتم و اگر از ورزشکار اندونزی می بردم مدال برنز را کسب می کردم .
به گفته «ناصری» هیئت ورزش های جانبازان و معلولان استان با وجود بودجه اندکی که دارد به خوبی توانسته با هیئت های دیگر برای استفاده رایگان از امکانات آن ها ارتباط برقرار کند اما مسئولان ورزش و جوانان استان در زمان اعزام و برگشت او از مسابقات پاراالمپیاد امارات حضور نداشتند و بعد از چند روزکه از برگشت او به بیرجند گذشت به همراه رئیس هیئت با مدیر کل ورزش و جوانان دیدار و گلایه اش را در این زمینه مطرح کرد و خواستار برنامه ریزی برای شرکت در مسابقات جاکارتا با آمادگی بیشتر شد.
به گفته وی خانواده، جامعه و خود فرد معلول با حضور موفقش در جامعه یا گوشه نشینی او بسیار تاثیرگذار هستند.
اگر خانواده فرد معلول از کودکی او را مستقل بار بیاورند و فرد معلول هم بدون توجه به گفته های مردم با اعتماد به نفس در رشته مورد علاقه اش با تمام نیرو فعالیت کند، می تواند موفق باشد.
او که این روزها دوران بهبودی از آسیب ناشی از حضور در مسابقات پاراالمپیاد را پشت سر می گذارد، می گوید: رقیب اصفهانیم هر روز 3 ساعت تمرین می کند ولی من در صورت بهبودی تنها با3 ساعت تمرین در هفته باید آمادگی لازم برای شرکت در مسابقات جاکارتا را کسب کنم که قابل مقایسه با تمرین ورزشکاران معلول دیگر در این رشته نیست.