یادداشت
تعداد بازدید : 5
ساخت یک نسخه جعلی از خود
جایی کاری مانده روی زمین دارید و تلاش برای بازتولید خودتان در تلفن همراه، بیفایدهترین کار است
نویسنده : گلبو فیوضی
سلفی اوایل فقط یک ثبت ساده بود. ثبت تصویری که نقاشان دربار از شاهزادگان میکشیدند تا آن ها را بر بوم در ابعادی بزرگ روی دیواری در قصرها جاودان کنند. اولین تلاشهای بشر برای ثبت خود. آن ها لباسی برازنده میپوشیدند و بهترین ژست خود را میگرفتند تا بهترین خودشان را در خاطرهها به ثبت برسانند.
داستان در گذر تاریخ تغییر کرد. نقاشها حذف شدند و دوربینها از راه رسیدند اما همچنان ثبت خود به تنهایی یا با آن ها که دوست شان داشتند به منظور ماندگاری در تاریخ، نه صرفا یکعکس خانوادگی ساده، مخصوص اشراف و شاهزادگان بود تا تلفن های همراه از راه رسیدند. تلفن های همراه ساده و بیصدا تا پستوهای هر اندرونی و کنجی سرک کشیدند و دوربینهای ساده اولیه مواجهه با رخدادها را تغییر دادند. تا پیش از آن کسی دلیلی برای اثبات حرف خود مبنی بر شاهد عینی اتفاقی بودن نداشت اما دیگر ابزاری در دست شما بود که میتوانستید برای هر لحظه زندگی، مدرکی را با آن ثبت کنید. مدرکی که نشان میداد شما هم در رویدادی که مثلاً از خبر تلویزیون پخش شده است حضور داشتید.
کمکم نسل جدید تلفنهای همراه خیلی بیشتر از آنی شد که قرار بود باشد. کلمهها که راویان اصلی اخبار بودند جای خود را به هزاران تصویر ثبت شده در گوشیهای همراه دادند. هر کس از جایی که ایستاده با گرفتن عکسی که خودش هم در گوشه آن گنجانده شده بود نشان میداد، شاهد رویدادیاست. این تصاویر همزمان با رشد شبکههای اجتماعی شهروند- خبرنگاران را ساخت و روایتهای متکثر از اخباری که تا پیش از آن تنها چند منبع مشخص رسمی داشت. هر سلفی از جایی میآمد و به صاحب سلفی در مختصات شبکههای اجتماعی، متناسب با میزان دیده شدن و بازخورد داشتن، اعتبار میداد.
ماجرا باز به همینجا هم ختم نشد. وقتی کاربران قدرت خود را در روایتگری و خلق زاویه دید مورد نظرشان همراه با حضور شخصی به اثبات رساندند، اتفاق مهیب دیگری رخداد. آن ها خواستند خودشان را هم طور دیگری روایت کنند. دوربینها پر از اپلیکیشنهای مجازی شد برای دستکاری. مردم توانستند برای دنبالکنندهها ، تصویر جدیدی از خود بسازند. دستههای بلند برای دور کردن گوشی از صورت و خلق تصویری معصومانه و کودکمآب به بازار آمد. فعالان شبکههای اجتماعی، به خصوص اینستاگرام عکسمحور، جنبش جدیدی در ثبت سلفی به راه انداختند و واژهای خلق شد بهنام «سلفی خوب». آدابش این است که باید از زاویهای بالاتر از صورت خود در حالی که سر را کج کردهاید با چشمهایی کمی بیرون زده، زل بزنید به دوربینی که بالای سرتان قرار دارد و بعد از چیلیک، انگار شما دیگر این واقعیت سالها زیستهای نیستید که در یک زندگی و تعامل با آدمهایی قرار دارد و مختصاتی دارد. انگار شما آن پیکسلها هستید؛ همانطور عجیب، معذب، به زعم سلیقه عمومی مجازی، زیبا و معصوم که قرار است هزاران قلب هدیه بگیرد و به همه اعلام کند من این شکلی هستم.
اما همیشه برای هر سلفی یک پشت صحنه وجود دارد. جوشهایی که ویرایش و غبغبی که پنهان میشود، چاقیها، ضعفها و مهمتر از همه واقعیتی که بهجای پذیرش اش، از آن گریزانند. سلفی، دایرهای برای ساخت یک نسخه جعلی از خودیاست که دوستش نداریم. اگر معتاد به سلفی گرفتن هستید، بدانید، جایی کاری مانده روی زمین دارید و تلاش برای بازتولید خودتان در السیدی تلفن همراه، بیفایدهترین کار است.