سال هاست که درباره تفکیک زباله ها از مبدا صحبت می شود. سال هاست که شهرداری برای تفکیک و بازیافت زباله در بیرجند به عنوان مرکز استان برنامه ای ندارد و گاهی نبود سرمایه، امکانات و حتی زباله به اندازه کافی و... برای بازیافت مطرح شده است. سال هاست که زن، مرد و بچه سر در سطل های زباله می کنند و هیچ چیز که نیابند، پلاستیک ها را جدا می کنند. صرف نظر از این که زباله گردها و مجموعه های پشت سر آن ها سیستم جمع آوری زباله را مدیریت می کنند واقعیت این است که زباله های قابل بازیافت، سرمایه کشور است. سرمایه ای که می توانیم به مسیر بهره برداری و استفاده درست از آن کمک کنیم بی آن که زحمت زیادی بر هر کدام تحمیل شود. این روزها که وضعیت اقتصادی مردم و کشور چندان بسامان نیست و کرونا می تازد، تفکیک زباله ها مگر چقدر وقت و هزینه ما را صرف می کند؟ جدا کردن زباله های پلاستیکی، قوطی های فلزی آب میوه و گذاشتن آن ها در یک پلاستیک مگر چقدر کار دارد؟ جدا کردن و گذاشتن زباله های میوه ای در یک پلاستیک جدا مگر چقدر زحمت دارد؟ کم نیستند تعداد سگ و گربه هایی که دور سطل های زباله می گردند مگر جدا  کردن پسمانده غذاها برای حیوانی که حتی به خوردن عناب روی آورده است، چقدر کار دارد. این مهربانی های کوچک و بی خرج مگر چقدر زحمت دارد که همه را در پلاستیک سیاه زباله دفن می کنیم. وقتی برای کمک به فقرا و نیازمندان و دست هایی که به طرفمان دراز می شود هزار بهانه می آوریم این مهربانی ها چقدر زحمت دارد.  کمی مهربان تر باشیم کمی دلسوزتر به دیگران کمک کنیم و با کلمه سخت به ما چه، از کنار زباله گردها نگذریم. از کنار حیوانات گرسنه، از کنار کمی انسان بودن.