گاهی والدین، بیماری اوتیسم را از بیش فعالی تشخیص نمی دهند و گاه کودک بیش فعال خود را بیمار اوتیسم تصور می کنند. در این جا به شناخت بیماری اوتیسم می پردازیم تا والدین بیشتر با آن آشنا شوند و نحوه برخورد با یک کودک اوتیسمی را بدانند. به گزار ش «پارسینه» اوتیسم، نوعی اختلال است که تشخیص آن معمولا از سه تا پنج سالگی دشوار است و دلیل دقیق آن هنوز مشخص نشده است.
در خودماندگی یا اوتیسم نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است. هسته مرکزی اختلال در خود ماندگی، اختلال در ارتباط است؛ معمولا کودکان مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیتهای مربوط به بازی مشکل دارند. تاخیر در زبان گفتاری، ناتوانی در من گفتن، ناتوانی در ارتباط برقرار کردن با همسالان، نداشتن تقابل هیجانی یا اجتماعی، دلمشغولی دایم نسبت به برخی از اجزای اشیا، چسبندگی در ظاهر انعطافناپذیر به عادتها، اشکال در بازی انتزاعی تخیلی، تمایل نداشتن به زندگی اجتماعی و نداشتن انگیزه، کج خلقی و رفتارهای پرخاشگری (بیشتر)، ضریب هوشی پایین (گاهی اوقات) و ... از نشانههای این اختلال است.
والدین در وهله اول باید برای کنترل و پیشگیری از این بیماری یک محیط به طور کامل آرام برای کودکان ایجاد کنند. دوم این که آنها باید از روان پزشکان اطفال یا متخصصان روان پزشک راهنمایی بگیرند و در کلاسهای مربوط که بیشتر توسط انجمنهای اوتیسم برگزار میشود شرکت کنند تا مهارتشان در برخورد با این کودکان افزایش یابد. همچنین والدین باید کتابهایی درباره این موضوع بخوانند. از سوی دیگر والدین واقعیت را بپذیرند که دارای چنین فرزندی هستند و به جامعه بقبولانند که این موضوع نشانه ضعف و گذاشتن انگ و برچسب گذاری بر این کودکان نیست.
موسیقی درمانی، بازی درمانی، نقاشی، قصه گویی، کتابخوانی و وادار کردن آنها برای شرکت در گروههای همسالان از روشهای موثر در برقراری ارتباط با این کودکان است. این کودکان باید به تدریج وارد بازی شوند و با گروه همسالانشان ارتباط برقرار کنند. این کودکان از تغییر میترسند و والدین باید ترس از تغییر در کودک شان را کم کنند و این کودکان را آهسته و به تدریج با تغییرهای محیط اجتماعی آشنا و وقت بیشتری را برای آنان صرف کنند. در عین حال والدین نباید نسبت به تربیت کودک دیگر خانواده غافل باشند. پدر و مادرها باید دو سوم وقت خودشان را صرف این کودکان کنند و یک سوم وقتشان را به دیگر کودکشان اختصاص دهند. والدین میتوانند همزمان دو کودکشان را در بازی شرکت دهند.