زهرا قربانی – از زمانی صحبت می کند که ورزش به طور جدی در مسیر زندگیش قرار گرفت. از همان زمان با پیگیری متعدد و هزینه شخصی با یکی از مربیان کشوری از طریق تلفن ارتباط برقرار کرد. از او برنامه تمرین می گرفت و عکس های تمرینش را برای مربی ارسال می کرد و با این روش توانست از نظر تکنیکی خودش را ارتقا دهد و مقام های کشوری متعددی را در رشته پرش کسب کند.
دوران ورزشی اش را که روایت می کند قهرمان پرتاب نیزه المپیک در ذهنم تداعی می شود که نه مربی داشت و نه امکانات ، نیزه را خودش ساخت و تمام فنون را از طریق اینترنت یاد گرفت و اجرا کرد و در نهایت هم قهرمان المپیک شد.
آن طور که این دونده بیرجندی می گوید سال پنجم دبستان در رقابت های دو و میدانی دانش آموزان کشور در رامسر به استعدادش در رشته های پرش و سرعت پی برد اما نبود زیرساخت و حمایت در استان سبب شد نتواند به طور متوالی و زیر نظر یک مربی آموزش دیده تمرین کند.
«عادل بهرامیان» ادامه می دهد: هنگامی که به پیست می رفتم از خود می پرسیدم که امروز چه تمرینی را انجام دهم این روال تا پایان دوران دبیرستان ادامه یافت و تمام رکوردهایی که در این مدت داشتم به طور ذاتی و بدون آموزش زیر نظر مربی بود.
این ورزشکار جوان در ادامه عنوان می کند: زمانی که وارد دانشگاه شدم دریافتم انگار قرار نیست شرایط بهتر شود و کسی هم به فکر حمایت از استعداد های ورزشی بیرجند نیست بنابراین برای پیشرفت و ادامه کار تصمیم گرفتم به استانی دیگر بروم و خودم مربی با تجربه این رشته را پیدا کنم .
بعد از یک ماه با پیگیری های زیاد بالاخره توانستم با «رامین حیدرپور» یکی از مربیان خراسان رضوی وارد مذاکره شوم هنگامی که پرش هایم را دید گفت اگر این جا ماندگار شوی به راحتی به تیم ملی جوانان راه پیدا می کنی و تاکید داشت راه سختی را در پیش گرفته ام. بنا بر گفته مربی در رشته های دو فرد می تواند به صورت ذاتی رشد کند اما در بخش میدانی مانند پرش ، تکنیک حرف اول را می زند و باید همیشه زیر نظر یک مربی بود.
وی می گوید: زمانی که این مربی از شرایط زندگی ام مطلع شد و این که ماندن در مشهد به دلیل اشتغال به تحصیل در بیرجند برایم امکان پذیر نیست پذیرفت از طریق تلفن با یکدیگر ارتباط داشته باشیم.
وی به تاکید مربی اش مبنی بر این که با این انگیزه می توانی به اوج برسی هم اشاره می کند.
تمرین های تلفنی
این ورزشکار 22 ساله ادامه می دهد : سال 91 حدود 6 ماه برنامه تمریناتم را از طریق تلفن از مربی می گرفتم و فیلم های تمرینم را برای وی ایمیل می کردم تا این که بهمن ماه همان سال فرصتی دست داد یک هفته در مشهد باشم و به صورت مستقیم زیر نظر مربی تمرین کنم که در این مدت اندک رکوردم را از 6 متر و 50 سانتی متر به 7 متر و 20 سانتی متر افزایش دادم.
بعد از آن رویه قبلی ام را ادامه دادم تا این که در مسابقات کشوری شهریورماه 92 نائب قهرمان شدم و می توانستم به رقابت های آسیا بروم اما چون در زمان برگزاری این رقابت ها شرایط سنی ام مناسب نبود نرفتم و بعد از آن تا کنون زیر نظر همین مربی ادامه داده ام.
زمانی که نائب قهرمان کشور شدم توان حضور در عرصه های حرفه ای را در خود احساس کردم طوری که سال 93 به دلیل این که خراسان جنوبی تیمی در لیگ برتر نداشت از طریق خراسان شمالی در این رقابت ها حضور یافتم.
می گوید: سال گذشته در رقابت های لیگ نبودم اما سال 95 قرار بود از طریق تیم ذوب آهن به رقابت های لیگ بروم که با توجه به تداخل آن با المپیاد دانشجویان و این که المپیاد رکورد تیم ملی بود تصمیم گرفتم به این رقابت ها بروم و از حضور در لیگ انصراف دادم .
او که در سال جاری قهرمان پرش طول و نائب قهرمان سه گام المپیاد دانشجویان کشور شده ادامه می دهد : در این رقابت ها توانستم به اردوی تیم ملی دانشجویان دعوت شوم و قرار است ماه جاری در این اردو حضور یابم.
قهرمان پرش جفت
با راهنمایی های «کهنسال» مربی بدن سازی که افق دیدم را به ورزش بهتر کرد و تنها مربی دلسوزی بود که در استان همیشه همراهم بود سال گذشته در رقابت های پرش جفت فدراسیون همگانی شرکت کردم که قهرمان شدم .
«بهرامیان » ادامه می دهد : درسال جاری هم با حمایت های این مربی و با این که مصدومیت داشتم بنا به تاکید فدراسیون در این رقابت ها حضور یافتم که برای دومین بار قهرمان کشور و رکورد دار این رشته شدم و به احتمال زیاد در مسابقات جهانی 2017 حضور خواهم داشت.
او که هنوز با کسب این مقام ها به اهداف اصلی خودش در ورزش نرسیده ادامه می دهد : از این به بعد می خواهم نسبت به گذشته محکم تر گام بردارم و در میدان های بزرگتری حضور یابم .
حمایت اندک
او از حمایت مسئولان از استعدادهای ورزشی در استان گلایه و اضافه می کند: اعزام یک ورزشکار به رقابت های کشوری کافی نیست و باید مسئولان در شرایط فعلی که از نظر اعتباری در محدودیت هستند پس از بازگشت این ورزشکاران و قهرمانی آن ها در عرصه های کشوری حداقل با برگزاری یک مراسم تجلیل از زحمات آنان قدردانی کنند تا با حمایت های معنوی خود انگیزه ورزشکاران را بالا ببرند.
وی با بیان این که وضعیت حمایت از ورزشکاران در استان قابل مقایسه با سایر استان ها نیست، عنوان می کند: حمایت رسانه های استان از ورزشکاران هم اندک است و کمتر به دنبال رسانه ای کردن این چهره ها و شناساندن آن ها به مردم استان هستند.
او در این بین از ورزشکارانی یاد می کند که به دلیل این بی حمایتی ها از ورزش فاصله گرفتند و انگیزه ای برای ادامه کار نداشتند اما او هر چه قدر هم که بی اعتنایی می بیند به ورزش بیشتر جذب می شود و می خواهد تا بالاترین درجه ها این رشته را دنبال کند.
نبود پیست استاندارد
وی در ادامه به کمبودهایی نظیر نبود پیست استاندارد در مرکز استان اشاره و اضافه می کند: پیست دو ومیدانی بیرجند خاکی است و اگر بادی بوزد گرد وخاک می شود که همه اش درریه ورزشکار می رود و باید یک هفته خودش را ریکاوری کند تا به شرایط قبل برگردد.
به گفته وی این شرایط در حالی اتفاق می افتد که پیست تارتان استادیوم 15 هزار نفری همیشه آفتاب می خورد و روی ورزشکار را به خود نمی بیند.
می گوید: هر زمان که برای تمرین به این پیست می رویم اجازه نمی دهند و می گویند هنوز به ورزش و جوانان واگذار نشده است .
وی با تاکید بر این که حق یک ورزشکار دوو میدانی است که جایی مناسب برای تمرین داشته باشد ادامه می دهد : یک ساعت تمرین در پیست تارتان معادل یک هفته تمرین در پیست خاکی استادیوم آزادی بیرجند است.
او که از نبود انسجام در هیئت و بی برنامگی ها نیز گلایه دارد می افزاید : چند ماه می گذرد که قرار است انتخابات هیئت استان برگزار شود اما هنوز این موضوع به سرانجام نرسیده است.
وی با تاکید بر این که با توجه به استعدادهای دو ومیدانی سرمایه گذاری در این رشته به طور قطع نتیجه بخش خواهد بود ،می گوید : مسئولان باید حمایت های بیشتری از این رشته ورزشی در استان داشته باشند.
به عقیده وی دو و میدانی یکی از سخت ترین رشته های ورزشی است و باید به معنای واقعی علاقه داشته باشی تا ادامه دهی و حمایت و توجه کوچکترین خواسته ورزشکاران این رشته از مسئولان است.
پای درد دل های دونده بیرجندی 
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
