حنای بی رنگ مسئولان برای قهرمان کاراته استان
رنجبر_ با وجود سن کم در 17 سالگی کارنامه مناسبی در فعالیت های ورزشی دارد.
17ساله است و تاکنون روی تاتامی مسابقات به مصاف حریفان زیادی رفته است که ارمغانش کسب چند مدال طلا و اندوخته ای از تجربه است.
«سپیده غلامی» قهرمان نوجوان رشته کاراته در قاین است. 13سالگی زمان اوج گرفتنش در عرصه ورزش های رزمی بود وقتی در مسابقات ترکیه در سال 89 به صورت آزاد شرکت کرد و مدال طلا را به دست آورد.
بعد از آن نیز به تلاش خود ادامه داد و در سال 93 دوباره با حمایت مالی پدر روی تاتامی مسابقات صربستان رفت و باز هم مدال طلا را به گردن آویخت و بر سکوی اول ایستاد اما به جز عده معدودی از مسئولان قاین، شخصی دیگر چندان این موفقیت ها را ندید.
اما روحیه ورزشکاری اش اجازه اعتراض را از او گرفت و سال گذشته با تامین هزینه 25 میلیون تومانی از طرف پدر و با تشویق والدین، معلمان و هم کلاسی هایش به مسابقات بین المللی ژاپن رفت هر چند با توجه به سطح بالای این رقابت ها نتوانست مدالی را از آن خود کند.
«سپیده غلامی» دست از تلاش بر نداشت و بی توجهی ها در جانش ریشه ندواند و پدر او را چندی پیش به باکو فرستاد و باز هم با قهرمانی بازگشت اما در فرودگاه استقبال چندانی از او نشد و هدیه اداره ورزش و جوانان از طرف استاندار به او اهدا شد و دریغ از دسته گل و بنری برای تجلیل و عمل به وعده ها و یا یک استقبال از طرف هیئت کاراته استان.
در مسابقات باکو 300 ورزشکار حضورداشتند و این رقابت های بین المللی با داوری های بسیار دقیق و جدی انجام شد تا تناسب ها در سطح جهانی رعایت شود.
وی می گوید از خیلی ها در رشته کاراته الگو گرفته ام شخصیت هایی چون «احمد شقاقی»نائب رئیس فدراسیون کاراته کشور،شیهان «احمدی پیما»، «رضایی» و «براتی» نکات زیادی به من آموخته اند .
آینده کاراته را در قاین با وجود ورزشکاران پر تلاش خوب ارزیابی می کند اما به این نکته که آنها به دلیل حمایت نشدن در مسابقات برون مرزی شرکت نمی کنند و برای همین شناخته نمی شوند هم اشاره می کند.
آرزویی جز این ندارم مگر این که همه ورزشکارانی که با جان و دل فعالیت می کنند حمایت و شناخته شوند که اگر حمایت ها انجام شود نتایج بهتری از مسابقات خواهیم گرفت.
او ادامه می دهد : 3 باشگاه ورزشی در قاین فعال است در حالی که باشگاه های رزمی باید تجهیزات و امکانات داشته باشند تا از دیگر باشگاه ها متمایز شوند اما فقط مناسب سازی شده اند و تجهیزات کمی دارند بنابراین ورزشکاران باید با خودشان وسایل ورزشی به باشگاه ببرند.
وی از فرسوده بودن ساختمان خانه هنرهای رزمی قاین هم گلایه و عنوان می کند : این ساختمان فرسوده در شان ورزشکاران نیست.
او در خصوص حمایت های هیئت کاراته استان هم این طور نظر می دهد.
همیشه نباید حمایت ها مالی باشد تا به چشم بیاید بلکه این هیئت می تواند از ورزشکاران کاراته به صورت معنوی و با تشویق و روحیه دادن حمایت کند که این کار را هم انجام نمی دهد.
هیئت کاراته استان همیشه از نبود اعتبار صحبت می کند و حتی یک بنر هم برای استقبالش نصب نکرده است. همه این مشکلات اگر چه در روحیه این نوجوان تاثیر گذاشته است اما حمایت های معنوی آنهایی که می خواهند برای ورزش استان باقی بمانند ودر مسابقات ورزشی بین المللی بدرخشند کم نیست و امید است برگ های حمایت مسئولان از او که 3بار عنوان قهرمانی را برای استان به ارمغان آورده پررنگ شود.