سید حسین حسینی- نگرانی پشتیبان با تاریک شدن هوا هر لحظه بیشتر می شود، از ساعت 24 شب گذشته که گروه حرکت خود را به سمت قله آغاز کرده است از آن ها خبر ندارد، چشم هایش هر چند لحظه ناخودآگاه به مسیر منتهی به قله دوخته می شود، ساعت از 22 گذشته که سرپرست گروه را در حالی که به تنهایی به سمت کمپ می آید، مشاهده می کند، در یک لحظه به شدت نگران می شود، چرا 2 نفر دیگر همراه او نیستند؟ ...
کوهنوردی ورزشی است که هر فردی ممکن است از دیدگاهی متفاوت با تفریح، ورزش، تنوع یا حتی ماجراجویی به آن نگاه کند اما نکته مشترکی که در این میان وجود دارد تجربه، درس و آموزش هایی است که کوهنوردان خواسته یا ناخواسته از این رشته ورزشی فرا می گیرند.
یک کوهنورد یاد می گیرد چه در زندگی و چه در کوهستان باید با قدم های محکم، یکنواخت و ثابت به سمت هدف خود حرکت کند و در عین تحمل سختی ها از زیبایی های اطرافش هم لذت ببرد. یاد می گیرد در اوج نا امیدی، یک تجدید قوای کوچک می تواند دوباره امید و قدرت حرکت را به او باز گرداند و ...
5 روز در کوهستان
چندی قبل در خبرها صعود موفقیت آمیز گروه مستقل کوهنوردی استان به قله کازبک گرجستان اعلام شد که در جریان آن کوهنوردان استان موفق به گشایش یک مسیر صخره نوردی به نام کشورمان هم شدند، اتفاقی که نام استان و حتی کشورمان را در میان علاقه مندان به کوهنوردی در سطح بین المللی مطرح کرد.
صعودی که کوهنوردان استان برای انجام آن 5 روز در محیط کوهستان به سر بردند و در این مدت تجربه های جدیدی از کوهنوردی و بلکه زندگی کسب کردند و کوهنوردان کشورهای مختلف هم از بیس کمپ، لحظه به لحظه با دوربین های خود آن را رصد کردند.
برای اطلاع از کم و کیف این صعود ارزشمند هفته گذشته 3 عضو این گروه 4 نفره در دفتر روزنامه «خراسان جنوبی» به شرح این صعود پرداختند.
تیم مستقل خراسان جنوبی
«محمود قویدل» سرپرست این گروه که هر از گاه خبری از موفقیت های او در داخل و خارج کشور در رسانه ها مطرح می شود، نقش اصلی را در اجرای این برنامه داشته است.
او که عادت به انجام کارهای خاص در کوهنوردی دارد خرداد ماه امسال زمینه صعود یک کوهنورد با 2 پای مصنوعی به قله دماوند را فراهم کرد و چندی قبل هم سرپرستی یک گروه کوهنوردی از ایران در صعود به قله 7 هزارو 134 متری لنین در کشور قرقیزستان را بر عهده داشته است.
او درباره چگونگی گشایش مسیر در قله کازبک گرجستان می گوید: با توجه به این که هر سال به عنوان سرپرست در صعودها وگشایش مسیرها حضور دارم و از طرفی مسئولیت کمیته دیوارنوردی هیئت استان هم بر عهده من است، تاکید هیئت کوهنوردی استان بر این بود تا این گشایش مسیر توسط یک گروه مستقل از خراسان جنوبی انجام شود.
به گفته وی سرانجام مشخص شد که این تیم به نمایندگی از خراسان جنوبی و ایران قرار است یک مسیر جدید به نام«ایران آراد» در دیواره قله کازبک گرجستان به طول هزار و 147 متر را گشایش کند.
وی ادامه می دهد: بعد از آن به شهرستان ها فراخوان دادیم، چند نفری آمدند، چند اردوی آمادگی در داخل استان، اردوی نهایی در خراسان رضوی و دیواره ا...اکبر در محدوده آبشار اخلمد برگزار شد و در نهایت به همراه «مجتبی اکبرزاده» از بیرجند، «سعید نقیبی» از قاین، «محمدرضا جمالی» از منطقه عربخانه و «مجید بهمدی» از خور قرار شد در این صعود حضور داشته باشیم که البته در نهایت «اکبرزاده» به دلیل آماده نبودن پاسپورت نتوانست تیم را همراهی کند.
صعود در نیمه شب
به گفته« قویدل» بعد از رسیدن به محل بیس کمپ (ارتفاع 4 هزارمتری) کارها تقسیم می شود، «جمالی» که از تجربه بیشتری برخوردار است به عنوان پشتیبان امداد و نجات در کمپ می ماند و 3 کوهنورد دیگر ساعت 24 از مسیر دیواره یخی که از شیبی بین 65 تا 85 درصد برخوردار است، کار گشایش را به سمت قله 5 هزار متری آغاز می کنند، مسیری که تاکنون فردی از آن صعود نکرده است.
کار پشتیبان سخت است، او باید فعالیت افرادی که هیچ وسیله ارتباطی بین آن ها و او وجود ندارد و قرار است در دل شب به جنگ یخ، برف و ارتفاع بروند و تجهیزات زیادی هم ندارند را رصد کند و این یعنی لحظه به لحظه نگرانی و اضطراب.
بنابراین «قویدل» سرپرست گروه به «جمالی» اعلام می کند که اگر ازساعت 23 به بعد خبری از آن ها نشد یعنی مشکلی پیش آمده و اگر تا ساعت 7 صبح روز بعد(31 ساعت بعد از شروع) آن ها نتوانستند برگردند، به طور قطع آن ها دچار حادثه ای شده اند.
جدال با یخ و برف
«قویدل» با اشاره به نحوه صعود می گوید: کار گشایش متفاوت از صعود است، بر اساس تقسیم بندی انجام شده باید 10 مسیر 45 متری را گشایش می کردیم، در مدت صعود هر 3 نفر به طناب متصل هستند، 2 نفر می ایستند، یک نفر می رود بالا که40 دقیقه یا یک ساعت و گاه 2 ساعت طول می کشد ،بعد نفر دوم و بعد از آن نفرسوم، باز در هر مرحله این کار تکرار می شود.
آن طور که او اظهار می کند: با توجه به تغییرات جوی که لحظه به لحظه اتفاق می افتد بالاخره آن ها ساعت 17:30 بعد ازظهر و بعد از گذشت 17 ساعت از مسیر دیواره که حالا «ایران آراد» نامیده می شود، موفق به صعود به قله می شوند.
بعد از مدتی استراحت زمان برگشت فرا می رسد، در مسیر برگشت که حالا از مسیر معمولی انجام می شود هم یک منطقه خطرناک با یخچال های بزرگ وجود دارد که پایین آمدن از آن کمی سخت است، بعد از گذر از این مرحله و امن شدن مسیر، در حالی که ساعت 20:30 است و گرسنگی و بی خوابی هم در چهره اعضای گروه به چشم می خورد، «قویدل» احساس می کند که به صورت عادی آن ها نمی توانند سر ساعت مقرر(قبل از ساعت 23) به محل کمپ برسند.
بنابراین او که تجربه صعودهای سرعتی زیادی را در کارنامه خود دارد، مقداری از تجهیزاتش را به 2 عضو دیگر گروه می سپارد و به صورت سرعتی که خالی از خطر هم نیست راهی کمپ می شود تا «جمالی» پشتیبان را زودتر از نگرانی در بیاورد.
ساعت کمی از 22 گذشته که «قویدل»به کمپ می رسد و 2 نفر دیگر هم ساعت یک بامداد به جمع آن ها اضافه می شوند.
تجهیزات کم
«محمد رضا جمالی» پشتیبان گروه که به جز کوهنوردی در رشته رزمی کاراته هم سابقه فعالیت زیادی دارد، درباره سوابق کوهنوردی اش می گوید: من و «قویدل» با هم همسایه بودیم، از طرفی وجود هیجان به عنوان یک وجه مشترک بین کاراته و کوهنوردی باعث شد به این رشته جذب شوم، علاوه بر صعودهای معمولی، صعود با چشمان بسته به قله باقران و بینالود و صعود به شیرکوه با پای برهنه از جمله فعالیت هایی بوده که داشته ام. اولین صعود خارجی ام هم به قله آرارت ترکیه در شب یلدای سال 87 بود.او در مورد تجربه این سفر خود هم به این نکته اشاره می کند که بیشترین چیزی که در این سفر تجربه کردم نگرانی بود، البته این نگرانی از شرایط فنی دوستان نبود چون به ویژه به توانایی «قویدل» که جسارت خاصی دارد، اطمینان داشتم و می دانستم که در شرایط سخت می تواند گلیم خود و گروه را از آب بکشد ولی وقتی به تجهیزات آن ها نگاه می کردم که در برابر تجهیزات کوهنوردان آلمانی و روسی مستقر در محل ناچیز بود کمی نگران شدم.
وی با بیان این که در مدت صعود تیم و برگشت ( حدود 24 ساعت) حتی یک لحظه هم نخوابیده است، می گوید: با توجه به این که گشایش برای اولین بار اتفاق می افتاد، همه کوهنوردان حاضر که از کشورهای مختلف آمده بودند به وسیله دوربین فعالیت گروه را رصد می کردند. ساعت حدود 17 بود که با نگرانی به مسئول بیس کمپ مراجعه کردم، او که با دوربین نظاره گر صحنه بود، از من خواست نگران نباشم چرا که حرکت گروه به درستی در حال انجام است.
نگرانی «جمالی» با تاریک شدن هوا بیشتر می شود، ساعت از 22 گذشته است که او «قویدل» را می بیند که به تنهایی به سمت کمپ می آید، در یک لحظه به شدت نگران می شود و می گوید چرا 2 نفر دیگر همراه او نیستند؟
«قویدل» که متوجه نگرانی «جمالی» می شود، از همان دور و با فریاد به او می گوید که صعود با موفقیت انجام شده و 2 نفر دیگر به زودی می آیند.
«جمالی» یکی از زیباترین صحنه های این صعود را همدلی کوهنوردان از هر ملیتی می داند و می افزاید: وقتی کمپ های مختلف با پرچم های کشورهای گوناگون را می دیدم که با دوستی و رفاقت در کنار هم برپا شده اند و هر فرد هر کاری از دستش برمی آمد برای دیگران با هر ملیتی انجام می داد با خود می گفتم کاش همه جای دنیا مانند این جا بود و کشورهای مختلف در کنار هم با صلح وصفا زندگی می کردند.
دست های یخ زده
«مجید بهمدی» دیگر عضو این گروه که با 30 سال سن و 2 سال سابقه کوهنوردی در این صعود حضور داشته است هم با بیان این که پشت این صعود 6 ماه تمرین و اردو وجود داشت، می افزاید: تجربه ای که از این صعود کسب کردم این بود که کوه ها وسیله صلح و دوستی هستند.
در یک گروه افراد باید به معنای واقعی یکدل و متحد باشند و علاوه بر آن در محیط کوهستان افراد با ملیت های مختلف با دوستی در کنار هم هستند.به گفته وی در کوه باید نگرانی هایت را در شرایط مختلف مدیریت کنی، چون اگر اشتباه کنی شاید فرصت جبران پیدا نکنی یا جایی که نا امید می شوی و انرژی ات تمام می شود باید یاد بگیری که چطور دوباره شروع کنی.
وی ادامه می دهد: در همین صعود شرایطی بود که 100 متر مانده به قله احساس کردم دستم یخ زده و ادامه مسیر سخت است، خوب باید بدانی که بر این شرایط سخت چگونه غلبه کنی که به لطف خدا و تجربه بالای «قویدل» ما مشکلات زیادی از این دست را پشت سر گذاشتیم.به اعتقاد آن ها ویژگی های منحصر به فرد کوهنوردی مانند این رشته که تماشاگر ندارد، تمرین زنده ماندن، اطاعت پذیری، استقامت، خودباوری و... باعث شده کوهنوردان در هر صعود در واقع یک دوره زندگی را تجربه کنند.