ای هـمـه حـرف حِسـَابی دَارُم
لـُغتِ خُـوُب کِـتـَابی دارُم
دگِهْ تَقْلید فَرنگی بُر چـِه
اِیُقدر خود خوُ دو رنـگی بُر چه
سمبولیک و لک و لکیـس چِنِه
اِی وِری گودُ و وِری نَـیس چِنِه
هواریو شده احوال پرسی
اِی ببخشِیْ شده اِمرُو مرسـی
هر که بی مایه و بی دم و دود
گود مورنینگ مِگه جایِ درود
بی خودی خُور همه جاْ جا مُکُنه
مشت خُور پیش همه وا مُکُنه
غافل از ای که خره فـیل نِمشو
هر کسِ لنگه چرچیل نمِشو
ای اُا رو همه ننگِ به خدا
فـارسـی خـیلهِ قشنگِه به خدا
مُو خُو ننگ دَارُم از او علم و ادب
که فِراموش مِشوُ اصل و نسـب
بُر مُو شیری تر از ای قند نِیِه
به تَـر از لَهجهِ بیرجند نِیه
محمد ابراهیم صفوی