هست و نیست های ورزش، 12سال بعد از تاسیس استان
سید حسین حسینی- روزی که قرار شد نام خراسان جنوبی در کنار 30 استان دیگر زینت بخش نقشه سیاسی کشورمان باشد، در چشم اهالی ورزش این دیار هم مانند سایر بخش ها بارقه ای از امید درخشید. تعداد زیادی از کارشناسان ورزشی معتقد بودند، با تاسیس خراسان جنوبی، ورزش این استان که قبل از آن هم درخشش زیادی حتی در بحث عضویت در تیم های ملی داشت پیشرفت چشمگیری می کند.
کجا هستیم؟
قبل از تاسیس استان خراسان جنوبی، با این که رقابت در استان خراسان به اندازه یک رقابت قهرمانی کشوری سخت بود، ولی در خیلی رشته ها ورزشکاران خراسان جنوبی از جمله بیرجند از روند رو به رشدی برخوردار بودند، در فوتبال، همیشه یکی از مدعیان اصلی بودیم، در بوکس و بسکتبال با وجود همه کمبود ها، ورزشکاران ما، بارها عنوان قهرمانی استان را کسب کردند، در والیبال، پینگ پنگ، هندبال و.... هم نتایج خوبی داشتیم.
جالب این که این موفقیت ها در حالی اتفاق می افتاد که در آن زمان از نظر فضای ورزشی هم شرایط مناسبی وجود نداشت ،تربیت بدنی شهرستان بیرجند فقط دارای 2 سالن ورزشی تختی و کوشه ای بود که باید بیشتر رشته های ورزشی را پوشش می داد. اداره تربیت بدنی هم به عنوان یکی از اداره های استان خراسان از بودجه چندانی برخوردار نبود و در بقیه شهرستان های جنوب خراسان هم شرایط گاه بسیار سخت تر می شد.
بنا براین بعد از تاسیس استان، با توجه به استقلال مالی و ساختاری در تشکیلات ورزشی ، طبیعی بود انتظار تحولات چشمگیری را داشته باشیم.
ولی امروز با گذشت 12 سال از تاسیس استان و استقلال تشکیلات ورزش ، جایی که در آن قرار داریم، اگر نگوییم فاجعه بار است، چندان راضی کننده هم نیست.
بسیاری از هیئت ها به دلیل شرایط سخت مالی در حالت رکود و روزمرگی به سرمی برند، در بیشتر رشته های ورزشی نماینده ای در لیگ نداریم، بیشتر مواقع ورزشکاران رشته های مختلف ورزشی برای حضور در رقابت های کشوری باید با هزینه شخصی حضور یابند که پیامد های آن برای خانواده هایی که توان پرداخت چنین هزینه هایی را ندارند،چندان خوش آیند نیست.
فوتبال سرگردان استان!
در فوتبال به عنوان پرطرفدارترین رشته ورزشی نه فقط نماینده ای در لیگ نداریم بلکه انتخابات مجمع آن هم به دلیل برخی اختلافات با گذشت 6 ماه و دو مرحله ثبت نام هنوز برگزار نشده است.
اختلافاتی که با گذشت حدود 7 ماه هنوز فردی نتوانسته است آن را به پایان برساند و البته دود آن بیشتر به چشم اهالی فوتبال استان می رسد که بیش از یک سوم بیمه شدگان ورزشی استان را تشکیل می دهند.
اما در بخش قهرمانی، در حال حاضر بیشتر افتخارات ما مربوط به ملی پوشانی می شود که بیشتر در رشته های انفرادی بوده اند و با تلاش خودشان و از خود گذشتگی خانواده هایشان این افتخارات رقم خورده تا برنامه ریزی مدون تشکیلات ورزش و موید آن هم گلایه های همیشگی این افراد از بی حمایتی ها است.
علاوه بر نوسانات مدیریتی که در چند سال گذشته ورزش استان متاثر از آن بوده مشکلات دیگری هم در این میان سد راه شده است.
اول آن که برخی مسئولان سیاسی استان چندان به مقوله ورزش اهمیت نمی دهند و هنوز شورای عالی ورزش استان تشکیل نشده است، درحالی که بسیاری امور از جمله حضور در لیگ های معتبر به حمایت جدی استانداری، سازمان ها و نهادهای مختلف مانند شهرداری ها نیاز دارد.
فکرهای بسته
یکی دیگر از مشکلات مربوط به این می شود که با گذشت 12 سال از تاسیس استان، هنوز بسیاری فکرها استانی نشده است! برای مثال هنوز بسیاری از هیئت ها از دیپلماسی قوی با فدراسیون ها برخوردار نیستند، یا این که اگر هم فردی در این میان با ابتکار و تلاش خود حرکت بزرگی انجام می دهد، خیلی ها نمی توانند آن را هضم کنند، و این افراد برای برنامه های بزرگ خود باید جوابگوی فکرهای کوچک باشند.
یک نمونه آن احداث بزرگترین مجموعه فرهنگی ورزشی موتور سواری و اتومبیل رانی است که از چند سال قبل و با تلاش رئیس هیئت استان قرار شد توسط یک فعال بخش خصوصی با 100 میلیارد تومان سرمایه گذاری احداث شود ولی در ادامه و در جریان تهیه زمین مورد نظر تنگ نظری هایی به وجود آمد که باعث شده تا این لحظه این طرح به سرانجام نرسد.
یکی دیگر از مشکلات مربوط به این است که هنوز نحوه تعامل درست با حامیان مالی را به خوبی بلد نیستیم و بنابراین، نه تنها در جذب حامی مالی موفق نیستیم، بلکه حامیان مالی که با علاقه خود وارد گود می شوند را هم نمی توانیم نگه داریم و موید آن هم دلخوری مسئولان باشگاه منیزیم فردوس از نحوه حمایت برخی مسئولان است.
بیایید باور کنیم که فقط بخشی از مشکلات ما مربوط به کمبود های مالی می شود و باقی قضایا به ما و همت مان بستگی دارد.به این که گاه آن انرژی که برای حذف همدیگر صرف می کنیم برای پیشرفت ورزش در نظر نمی گیریم.
به راستی اگر برخی تنگ نظری ها نبود، اگر در هیئت های مختلف آهنگ اختلاف به گوش نمی رسید، اگر برخی مسئولان ورزشی که بابت وظیفه ای که در امور ورزشی دارند، حقوق و مزایا دریافت می کنند، جوانانی که پشت سالن های ورزشی انتظار می کشند و یا بعد از یکسال تمرین با هزینه شخصی به یک مسابقه ورزشی باید اعزام شوند را فرزندان خود می دانستند، اگر برخی مسئولان سیاسی و ورزشی همت می کردند و با جدیت بیشتر از مرکز نشینان می خواستند که خراسان جنوبی را از قانون خصوصی سازی مستثنی کنند، و خیلی اگرهای دیگر، آیا از این وضعیت که اکنون هستیم شرایط بهتری نداشتیم؟
الگویی به نام« مهرور»
«محمد مهرور» مدیر موفق ورزش بیرجند در سال هایی که کمبودهای بسیار بیشتری داشتیم(دهه40،50 و 60)،چند سال قبل در مصاحبه با نگارنده گفت:«ما ورزشگاه آزادی را با کمترین هزینه دولتی و با همراه کردن نهادها و سازمان های محدود آن روز های بیرجند ساختیم.» ورزشگاهی که امروز ما حتی توان مرمت درست آن را نداریم.
او با این که یکی 2 همکار بیشتر نداشت در کنار تواضعی که در مقابل ورزشکاران داشت، با تلاش و عشق مثال زدنی و با همان امکانات اندک زمینه پیشرفت بیشتر رشته های ورزشی را فراهم ساخت که نتیجه آن قهرمانی استان در بسیاری از رشته ها بود و به طور قطع یکی از دلایل موفقیت او اندیشه و فکر بزرگ او بود که بسیار جلوتر از امکانات و شرایط آن زمان بود.
به هرحال از چند ماه گذشته با انتصاب دکتر «افضل پور» به عنوان مدیر کل ورزش و جوانان خراسان جنوبی که علاوه بر سابقه ورزشی ، از تحصیلات بالای ورزشی برخوردار است ، این امیدواری به وجود آمده است که با تلاش جهادی و سالم سازی مناسب در تشکیلات ورزش استان، ضمن جبران عقب ماندگی های موجود، روز به روز شاهد پیشرفت ورزش استان مان باشیم.
امید آن که اهالی ورزش با کنار گذاشتن اختلافات و همکاری و همفکری بستر لازم را برای تحقق این موضوع فراهم کنند.